öpdüyünde, yene de teeccüblendi, iri yaşıl, nemli gözleri ile ona baxırdı. Artıq özünü aldada bilmirdi. Ona bağlanmışdı, heyatında heç bir qadına bağlnamadığı halda. Qısa bir zamanda ona bu qeder bağlanmışdı. Onun mesumluğuna, onun istisine... Ona inanmaq istese de, illerle aparılan mübarize, qan davası sanki onların arasında böyük bir dağ kimi durmuşdu. Bir neçe qaz ovlayıb artıq geriye dönürdü, evveller qayıtdığında ev qaranlıq ve soyuq idi, indi ise bacadan tüstü çıxır, evin pencerelerinden ise işıq görünürdü, buna ehtiyacı var idi, ona ehtiyacı var idi...

***
Elizabet fikrini yayindirmaga calişsa da, onun dodqlarını unuda bilmirdi. Yene de, sadece bir anlıq toxunuş, bir anlıq isti idi. Amma sanki danışmadan bir –birini anlaya bildiler. Teşekkür idi... Deye bilmediklerini, ona bele söylemeye çalışırdı. Elizabet ona sığınmaq, illerdir, ala bilmediyi qayğını, sevgini ondan duymaq isteyirdi. Onu incitmişdi, qelbini qırmışdı. Amma ona qezeblene bilmirdi, o toxunuşu, seher oyandığı zaman hiss etdiyi istisini unuda bilmirdi. Çekmelerini de gece onun çıxardığını anlamışdı. Ona qayğı gösterirdi, qürurunu ezib göstermemeye çalışsa da, bu belli idi.
-Hardasan cüllüt? Mene çay süz.
-Ne? Geldiz? Onları niye öldürmüsüz? Yazıqlar.
-Eliza senin merhemet sehneciyine ehtiyacım yoxdu, şam yemeyine ac qala bilersen, amma menim üçün bunu bişirmelisen.
-Bu emrdi?
-Yox xahişdi. Elbette emrdir.
Elizabet onun haqda romantik fikirlere dalsa da, indi btütn xeyallarını yeniden qırmışdı.
-Bişirmeyecem.
-Ne dedin?
-Bişirmeyecem.
Ceyms onu qolundan tutaraq özüne sıxdı.
-Sözümden çıxmamağını demişdim.
-Meni cezalandıracaqsız?
-Elbette.
-Yaxşı, bişirirerem... Yox...
Ceyms onu qucaqlayıb, yeniden dodaqlarına toxundu. Ceza yolları ile, teşekkür bildirmesi eyni idi? Bu Elizabetin son fikri idi, çünki sonrakı fikirlerini hiss etdikleri boğurdu. Etiraz etmirdi, çünki özü de bunu isteyirdi, qelbinin derinliyinde artıq ona mexsus olduğunu anlamışdı, heyatında bu

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 41 >>