Bir meşede iki adam ağac kesirmiş. Birinci adam seherler erkenden qalxır ağac kesmeye başlayırmış.
Bir ağac aşarken derhal digerine keçirmiş.Gün boyu ne istirahet edir ne de günorta yemeyi üçün özüne vaxt ayırırmış.Axşamları da yoldaşından bir neçe saat sonra ağac kesmeyi buraxırmış.İkinci adam ise arada bir istirahet edir ve hava qaralmağa başladığında eve dönürmüş.Bir hefte boyunca bu tempde çalışdıqdan sonra ne qeder ağac kesdiklerini saymağa başlamışlar.


Netice: İkinci adam çox daha çox ağac kesmiş. Birinci adam hirslenmiş :«Bu nece ola biler? Men daha çox çalışdım. Senden daha erken işe başladım senden daha gec bitirdim. Amma sen daha çox ağac kesdin.Bu işin sirri ne?»


İkinci adam üzünde tebessümle cavab vermiş :«Ortada bir sirr yox. Sen dayanmadan çalışarken men arada bir istirahet edib baltamı itileyirdim. İti baltayla daha az seyle daha çox ağac kesiler „


Özümüze zaman ayırıb heyatımızı obyektiv bir baxışla nezerden keçirmeliyik. Zeif tapdığımız sahelerimizi inkişaf etdirmek üçün sey göstermeliyik. Bu zehinimizin ruhumuzun xarakterimizin güclenmesi üçün olmazsa olmaz bir şertdir. Delfideki meşhur mebedde Sokratesin bu sözü yazılıb:»İnsan: Özünü Tanı"
Özünü tanımaq bu anda olduğumuz nöqteyle olmaq istediyimiz nöqte
arasındakı yoldur. Özünü tanımaq özümüzü nece gördüyümüz ile
başqalarının bizi nece gördüyü arasında bucaq olmaması menasını verer.
Ferdi ve iş heyatımızda müveffeqiyyetli xoşbext ve olmaqın isteyirikse özümüze zaman ayırmalıyıq...