gelirdi. "Artıq yatmalıyıq" deye düşündüm... Sen her gün bir az oxuduğun baş kitabından bir neçe sehife oxumaq istedin. Men ise tam sene yaxşı geceler dilemişdim... Ele o an... Ömürümde ilk defe eşitdiyim o uğultu qopdu. Heç bilmediyim bu uğultu, qorxunc bir yellendiye çevrildi. Bu ne idi Allahım... Ştativin üzerindeki stekanı bele anında yere atan bu sarsıntı ne idi? Beli, bunu qebul etmek lazım idi, bunun adı zelzele idi... Gözlerindeki menanın adı ise qorxu.Tez elinden tutdum, ayağa qalxıb qapının eşiyine getdik amma boşuna idi seylerimiz... Yellenti toz buludu halına gelmişdi. Biz çöle çıxmadan tavan üzerimize çökmüşdü. Men senin üzerine düşdüm, asılqan ise menim üzerime... Ve sen acı çekirdin. Çünki qırılan şüşeler qıçına batır, hetta men de hereket ede bilmir ve sene acı verirdim. Sen o qeder ince ruhlu idin ki, ağlayaraq menim canımı sıxdığını söyleyirdin. Eger indi burada olsaydın, esl bele söyleyerek canımı sıxdığını izah ederdim sene.

On sekkiz saat bizi ferq etmelerini, feryadımızı eşitmelerini gözledik. On sekkiz saat bir-birimizin ellerini tutub bir-birimize teselli verdik. O on sekkiz saatın bir deqiqesinde mene " Eger, ölsem, seni orada gözleyeceyem." dedin. Ve on sekkiz saat, kim biler belke de on sekkiz ölümü gözledin.

Aradan dörd gün keçmiş idi. Şeher o şeher deyildi. Tam ferqli bir mekan olmuşdu. Men felaketi bir az olsun sovuşdurmuşdum. Sen ise pis idin. Hekim, senin qıçının kesileceyini söyledi. Men bunu eşider eşitmez ikinci bir zelzelele dünya başıma yıxıldı sandım. Amma sen hele gülümseyirdin. Sen nece bir insan idin? Ne dünyaya ne de dünyalığa ehemiyyet verirdin. Senin üçün maddenin ve itirecek olduğun bir qıçın heç ehemiyyeti yox idimi? Hetta heyatda qalmanın bele...

Sekkizinci gün idi... Bir kibrit qutusu kimi yıxılan evler, evlerin altında qalan canlar, ümidler.. Qışqırıqlar, "Sesimi eşiden varmı?" lar.. Üsyanlar, sebrler... Ne qeder hekayeler, möcüzeler ve könüllerde derin bir fay xetti... Şeherde iti bir cesed qoxusu ve

<< 1 [2] 3 >>