Men hele uşaq idim Allahla danışanda...
4 yaşımda oxumağı, yazmağı öyrendim. Sonra öyrendim ki, kitablar var, "Başsız atlı var", Dede qorqud dastanı var. Sonra Cavidi tanıdım, Hüsey Cavidi. Sonra, 8 yaşımın tamam olmasına az qalmış anamın atası, yeni babam, meni A. P. Çexovla tanış etdi. (oxuduğum bütün kitablar, babamın şexsi ktabxanasından olub). Ne Çexovun "qara rahib" ini anlamışdım, ne de "altı nömreli polata"sını. Ne idi bunlar? Eslinde uşaq olsam da, içimde bir qaranlığın olduğunu anlamışdım. Bir de qeribe bir xüsusiyyetim vardı, hamını qorxudan xüsusiyyetim - otağa qapanıb qapını arxadan kilidlemek kimi... Belke de oxuduqlarımı çox düşündüyümden idi bu.
Oxuduğum kitablar heç de axşamlar anamdan dinlediyim nağıllara benzemirdi.Bir az dodaqaltı gülerdim o nağıllara. Bir az da, anamın mene layla çalmasına gülümseyerdim (anam mene 10 yaşıma qeder özünden quraşdırdığı nağıllar oxuyub, laylalar söyleyib). Anam ele bilirdi ki, onun nağıllarına vurğunluğumdan, onun laylasını sevdiyimden yaranırdı üzümdeki tebessüm. Yox, bu anamın düşündüyü kimi deyildi. Eslinde men o tebessümle anama demek isteyirdim ki,- mene nağıllarla, laylalarla sevgi öyretme, mene heqiqeti sevmeyi öyret, heqiqeti...
Men heqiqeti yalnız babamdan öyrendim. Bir defe, yaşlı-başlı babam, işden gelen kimi, nenemden eşidir ki, onun 8 yaşlı nevesi öz otağına qapanıb ve qapını yene de arxadan kilidleyib. Otağımın, baxçaya açılan, heç sevmediyim geniş pencereleri gündüzler hemişe açıq olardı. Daim meni düşünen, qayğımı çeken babam, erinmeden yorğun olmasına baxmayaraq, ağzına bir loxma çörek daddırmamış, mene çox güldüyüm ve heç bir zaman unuda bilmeyeceyim bir hadiseni yaşatdı. O, cüsseli bedenini hıqqana -hıqqana da olsa, otağımın açıq penceresinden bir az mezeli şekilde içeri salıb, üzündeki tebessümle dinmeden, danışmadan gelib yanımda eyleşdi. Gözlerimin içine bir az heyranlıqla, bir az qürürlu bir şekilde, bir azdan da çox sevgiyle baxan babam, ellerini ressamlar kimi, (sanki bir az sonra

[1] 2 3 >>