tabloda möhteşem bir eseri canlandıracaqmış kimi) hezin-hezin havada sallayıb, boşluqda bir daire çizerek hereketlenen ellerinin ahengine uyğun olaraq pıçıltılı bir sesle dedi:

- Mende sığar iki cahan men bu cahana sığmazam.
Gövheri lamekan menem kövnü mekana sığmazam.

Bu misraların anlamını sordum babamdan, yadımda saxlaya bilmeyeceyim qeder, sualıma uzun-uzun cavabı oldu. Ancaq bir şeyi unutmadım, Nesiminin derisi soyulmuşdu. Çox kederlenmişdim... O qeder kederlenmişdim ki, Leninin bir heykeli vardı, men de her zaman o heykele dırmanmağı severdim...Bir daha kederimden dırmanmadım o heykele. O günden bu güne sevmirem heykelleri... Ele o günden Qara rahibi de anladım, altı nömreli polatamı da, (öz otağıma altı nömreli polata deyirdim) kim olacağımı da...
Men, keder olmalıydım. Meni tutan sütunun altında qıvrılıb yuxuya getmiş ilanı, öz ritmlerinin dehşetli sesleri ile oyada bilen keder olmalıydım...
Bir neçe il sonra, babamın ellerinden ve sesinden, Fizulinin Mecnununu tanıdım, on bir yaşımda. Bu tanışmanın neticesine varmaq üçün bir qız sevdim, mecnun ola bilmedim. Yene sevdim, yene ola bilmedim. Heç qızlarda, Leyli ola bilmirdi... Qerara geldim ki, eşq sözünün anlamını öyrenim. Babamdan soruşdum, dedi: - öyrenme, seni alar dünyadan...
Bu da yeni bir axtarışa sövq etdi meni. Dünyadan alar... nece alar, hara aparar?
Sen deme eşq bir toxummuş, feqet düşdüyü yeri bağ-bağata çevrilmeye qoymayan, melum toxumlardan çox-çox ferqlenen sirli bir toxum... İnsanı oruc tutan ac-yalavac qara çöller kimi (böyük çöller) hezzden, dünyevi hisslerden uzaq eden Qara eşq çölü...
On üç yaşımdan etibaren, insanlara qaynayıb qarışmaqda çetinliklerle üzleşdiyimin ferqine vardım. Her gece yuxularımdan qorxmağa başladım. Her gece gündüzler gördüyüm insanların xeyalı ile söhbetleşdim ve bele gecelerin birinde, bir misralıq şeirle tanış oldum,

- Sizi sevmek kimi günaha batdım...

Beli, men kederi, şeiri, xelvetiliyi sevmek kimi böyük bir günaha batmışdım...
Ve başladım

<< 1 [2] 3 >>