Gündüz meşelinin yandırıcı şüaları altında bir yolçu qetedilmez bir yolu keçmeye, menzil başına çatmağa çalışırdı. Istediyi etrafında gördüyü sarı qum enginliyinin sonuna çatmaq, arxasındakı münbit torpaqlardan, bununla onların sakinlerinden uzaqlaşmaq idi. Qarşıda ne var idi bir önemi yox idi. Teki evvelki insanlar, evvelki yerler olmayaydı.
Istediyi onu tanımayan adamların, indiyedek görmediyi yerlerin olduğu bir menzile çatmaq idi
Bilirdi ki, sehra engin, ucsuz-bucaqsızdı, menzil uzaqdı, güneşin şüaları acımasızdı, özü ise yorğundu. Bilirdi ki, bütün qüvvesi geride qoymağa çalışaraq yanından baş götürüb qaçdığı, gözleri geceler qeder qara gözelin yanında qalıb. Bilirdi ki, bu deqiqe onu ireli aparan yalnız ve yalnız inadıdı. Göstermek isteyir ki, o gözlerin cazibesi qarşısında meğlub olmayıb.

Üreyinin bir parçası onu geri qayıtmağa çağırırdı, amma iradesinin gücü daha tesirli idi ve ayaqlar inadla ireli, ireli, ireli addımlayırdı. Yol getdiyi gün yarm ona ebediyyet qeder uzun görünürdü. Hele gün yarım evvel yaşıllıqlı bir vadinin ortasında ucalan mavi çadırda günlerini bitmez bir hezz içerisinde yaşayırdı. Gecesi o gözelin qara gözleri, saçları, gündüzü ağappaq derisi, güneşi gül üzü idi. Bir ilahe kimi ona, onun gözelliyine secde, ibadet eleyirdi. Her temasında qara saçlar şelale teki axıb tökülür, deli bir axımla öz düzümünü deyişirdi. Qara gözler gözlerine sonsuz perestiş, sevgi ile baxırdılar. Könlünden o baxışları bulaq kimi içmek keçirdi. Bedenine her toxunuşunda ağappaq deri uçunur, titreyir, onun qaraşın derisine doğru can atırdı. O balaca mexluqun qarşısında bütün vücudu, ruhu birer titreyişe çevrilirdi. Gün yarım evvele qeder bele idi. Sonra ise her şey deyişdi. O deyişimi xatırlayanda yumruqları özünden ixtiyarsız düyümlenir, qaşları çatılırdı, addımlarını daha yeyin-yeyin atırdı. O yerden – bir zaman xoşbextliyini tapdığını sandığı vadiden daha tez uzaqlaşmaq isteyirdi.
Qaçmaq, qaçmaq, qaçmaq lazım idi.
Bu arada buralarda bir quyu olmalıydı.

[1] 2 3 ... 7 >>