Başını götürüb qaçarken özü ile heç ne götürmemişdi, ne bir damla su, ne de bir xurma. Bulağın olmasını, heqiqi mövcudiyyetini ise gösteren bir nişane bel yox idi.
Bu yerde Ölüm labüd idi. Başında dünenden qopan ağrı saniyebesaniye artırdı, qurumuş dodaqları ise su evezine durmadan, inadla tekrar edirdi.
- Serap... Serap, niye bele etdin? Niye?
Eslinde içinde neheng bir feryad var idi ve o feryadı susdurmağa yalnız taqetsizliyinin gücü çatardı. Başını çevirib uzaqlaşmağa çalışdığı istiqamete gözucu nezer saldı ve gözlerine inanmadı. Vahe inanılmaz derecede yaxın görünürdü, sanki el uzatsan çatardı, sanki bir neçe yüz addımlıq mesafede idi. Derinden köks ötürdü.
- Serap, yene menimle oynayırsan...
He... Bu, yolçuların ebedi ilğımı idi. Güneş öz şüaları ile arzuedilen illuiyanı yaratmışdı. Eger sehranın aldadıcı xasiyyetini bilmeseydi, qaça-qaça o elçatmaz xoşbextliye doğru yüyürerdi. Amma...
Amma teessüfler olsun ki, öyrendikleri, bildikleri qarşısında manee idi.
Ayrı yolu yox idi: yoluna davam etmeli idi.
Hava axşama doğru qaralmaqda idi. Bilirdi ki, güneş qürub etdikden sonra sehrani soyuq bir külek ağuşuna saracaq, o ise öz tenhalığı ile baş-başa qalıb soyuqdan deyil geleceyine qorxusundan titreyecek. Bunu bilirdi ve hiss edirdi ki, sehranın öldürücü güce soyuğu, yandırıcı güneş şüaları susuzluq ve içindeki ezablarla el-ele verib onun sonuna çatacaq. Bunları bilirdi, amma geri dönmek istemirdi, qebul olunmayacaq heqiqetlerle qarşılaşmaq istemirdi.
Gece bele keçirdi...
...
Gece bele keçmişdi ve onun iztirablarına son getirmemişdi. Ne qeder soyuq olsa da, bu hele son deyildi. Fikirlerini beyninden qovmaqçün taqetsizliyine qalib gelerek yene getmekde idi.
Bu yol bitecek deyildi...
Bu yolu bitirecek olan onun sonu olmalıydı. Son ise hele telesmirdi, öz qurbanını damla-damla, tike-tike ağuşuna alırdı, qüvvesini sorurdu, axırıncı saniyeni gecikdirmekle qurbanından alacağı hezzi artırırdı. Sehranın bütün sertliyi ile ölüm de burda daha amansız idi.
Labüd

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>