ölüm onu qorxutmurdu, eksine dayanmadan irelilemek isteyirdi ki, qüvvesinin tükenmesi ile o menhus ana daha da yaxın olsun. Dayanmaq, dincini almaq, qurumuş dodaqlarına vurmaq üçün bir damla su aramaq bele istemirdi.
O, gece öldürücü soyuq iliklerine işlese de, yoluna davam etmişdi. Indi se güneş yavaş-yavaş yükselmekde idi. Yüngül meh bele esmirdi. Hava getdikce isinmekde, dünenki, iki gün evvelki istisini geri qaytarmaqda idi.
Onunçün ise artıq heç bir önemi qalmamışdı. Yolu menzil başına çatmaq üçün yox getmek, dayanmamaq, teslim olmamaq xatirine gedirdi. Çatmaq istediyi tek menzil ölümün qara ağuşu idi. Çünki...
Çünki artıq iki gün idi. Iki gün idi ki, beyninde o müdhiş anın möhürü ile yalnız onu düşünürdü. Fikirlerini ondan uzaqlaşdırmaq istedikce yene eyni sehneni yaşayır, eyni sözleri eşidirdi.
Onda yatmışdı, daha doğrusu Serapın ağuşunda keçirdiyi fırtınalı bir geceden sonra atlas yorğan-döşekde gözlerini yumaraq xumarlanmışdı.
Serap ise oyaq idi, güzgü qarşısınd uzun, qara saçlarını darayırdı. Qefilden Serapın hemişe yanında olan qoca dayesi içeri girmişdi. Pıçıltı ile ona neise demeye başlamışdı.
O evvelce öz xoş xeyallarına o qeder dalmışdı ki, heç ne eşitmirdi, amma Serapın heyret ve qorxu ile - O??? – demesi onu diqqet kesilmeye vadar etmişdi.
Daye pıçıltı ile Serapın adını bele çekmeye qorxduğu adamın gelib-çıxdığını ve onu görmek istediyini deyirdi. Sonra ise qeribe bir şey baş vermişdi. İçeri ucaboy, qaraşın, zehmli sifetinden hökmranlıq tökülen biri girmişdi ve onun teeccübüne reğmen Serapı berk-berk qucaqlamışdı. Bunlar ele süretle baş vermişdi ki, heç ne etmemiş, sadece yataqda dikelib onlara baxmışdı. Esl dehşet ise onda başlamışdı. Yeni gelen ona ilan gözleri qeder soyuq gözleri ile baxaraq Serapı ağuşundan buraxmışdı. Onun sualedici baxışları hesab isteyirdi.
Oysa o, ne baş verdiyini bele bilmirdi.
- Sen kimsen? – sual ele hökmle verilmişdi ki, cavab vermek lazım idi, amma niye axı o, tanımadığı birine kimliyini demeliydi?
Serap

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>