Bir gün ağıl xestexanasına ziyarete getmişdim.Eslinde getmeyeceydim refiqem zorla meni oraya aparmışdı.Oraya baş çekirdim.Bir-bir xesteleri gözden keçirirdim refiqemle birlikde.Birden ise bir nefer menim diqqetimi çekmişdi. Onun üzerinde yalnız köynek var idi. Onu men gördükde 17 yaşımda idim. Onun ise 20 yaşı var idi. Bağçada idi..Qış idi.Her kesin yanında kim ise var idi,lakin o tek idi.

Yanına gedib adını soruşdum, söhbet etmeye başladım. Danışmırdı, menimle heç maraqlanmırdı bele. Bu ise daha da diqqetimi çekmişdi. Üzerine gedirdim amma boş-boşuna gedirdim sanki. Heç danışmırdı.Bu ise çox tesir etmişdi mene ...

Daha sonra her gün yanına getmeye başladım. Günler keçdikce biz danışmağa başlayırdıq. Menimle az da olsa danışmağa başlamışdı. Hekimden niye bele olduğunu soruşmaq qerarına geldim. Hekim ise onun veziyyetinin heçde yaxşı olmadığını, ailesini yol qezasında itirdikden sonra bu hala geldiyini izah etdi ve onla niye bu qeder maraqlandığımın sebebini soruşdu. Cavab vere bilmedim eslinde. Düşünürem ki mene çox tesir etmişdi sevirdim onu.

Onu tesirini almağı sonunda bacarmışdım. O mene mektebden çıxış saatımı sebrsizlikle gözlediyini söylemişdi. Meni görmeden xoşbext olmadığını izah etmişdi. 1 ilde onu gülümsede bilmişdim. Bunu bacarmışdım. Mene ilk "Seni Sevirem" dediyinde de tanışlığımızın üzerinden 1 il ve 6 ay keçmişdi. Gülürdük el-ele gezirdik bağçada. Her gün dersden çıxmağımı sebirsizlikle gözleyerdi,menese bu xoş tesir oyadardı. Hekimi bele çaşmışdı bu veziyyete. Artıq psixologiya müalicesi bitmiş yalnız derman müalicesi tetbiq olunurdu. Buda bizi çox xoşbext edirdi. Ailemin ondan xeberi vardı. Amma onu yalnız menim maraqlandığım bir xeste olaraq görürdüler. Halbuki biz sevgiliydik. Sözlendik. Üzüklerimizi hekimi taxdı. 2 il sonra ailem her şeyi öyrendi. Ondan ayrılmamı istediler. Çünki o xeste idi. Bir hefte meni eve bağladılar. Artıq canımdan çox sevdiyim insanın yanına gede bilmirdim. Günün birinde evden qaçıb yanına getdim. Xestexanada

[1] 2 >>