Bu da üreyimin mene ünvanladığı mektub. Doğrusu gözleyirdim, çünkü üreyime yazdığım mektubda bezen yersiz olaraq onu qınayır, çekdiklerimde onu günahkar bilirdim. Özümü ele aparırdım ki, bütün ağrılarıma, heyata keçmeyen arzularıma sebeb üreyimin başında yer verdiyim üreyimdir. Lakin men, “üreyimsen, üreyim!” deyibde onu başa düşdüyümü, teqdir etdiyimi de qeleme almışdım. Üreyimin menimle barışmadığı anlarda var, yaxşısı budur Üreyimin mene yazdığı mektubu oxucularımızın nezerine çatdırım.
“Salam, menim sahibim. Necesen deye soruşmayacam, çünkü senin nece olmağın hem de menimle bağlıdır. Menem seni tanıdan, görünmesem, sinende çırpınmağımı senden başqa bezen heç kes bele hiss etmesede. Az eşitmemisen ki senin haqqında deyibler, “sağ olsun, ne gözel ürek sahibidir”, “bunu ancaq geniş üreyi olanlar ede biler”, “ürekli adamdır” ve sair. Sadalamaqla vaxt apararam. Özün bunları yaxşı bilirsen. Olub ki, söne ünvanlanaraq menim ünvanıma xoş sözler deyilende sinen mene darlıq edib, yer tapa bilmemişem özüme. Çırpınmışam elece, minnetdarlıq hisslerini büruze vermemisen, amma bir defe de olsun elini sinenin üstüne qoyub, sağ ol seni üreyim dememisen. Men naşükür deyilem, sonradan bu haqda fikirleşmisen, amma vaxtında deyilmeyen teşekkür, çox vaxt zamanında açmayan çiçek kimi olur ve solur.bezen tenha gecelerde heyatında olanları ve olacaqları içimde keçirtmisen. mecbur etmisen öncegörenlik edem; göresen ne olacaq, neler yaşanacaq, neler baş verecek? Proqnozlar vermişem, doğru olmayanda meni qınamısan. Azmı demisen “İçine azar bele üreyin”, “üreyim daş olaydı gerek”... o qeder qınanmışam ki...Bir defede olsun seni yarı yolda qoymadım, qısıldım sinenin bir küncüne ve döyündüm özümçün...
Bilirem, bilirsen üreyin ne qeder işi olduğunu. Gün erzinde yoxe, ömrün boyu döyünür, qanı damarlardan dolandırır, senin evezine fikirleşir, seni başa düşür, senin beyininde dolaşdırdıqlarını içinden keçirir, seni desteklemek isteyir. Çox qınaqlar eşitmişdim, ama bele mektubu ilk defe idi

[1] 2 3 >>