yazırdın ve men de cavab yazmaq mıcburiyyetinde qaldım.
Meni dünyaya gelişi günden sinesinde saxlayan, ağı qaradan seçmediyi körpelik çağlarında sayemde nefes alan, yaşayan, böyüyen sahibim, bilirsen ki menim esas işim döyünmekdir. O qeder döyünmüşem ki, sineni döyenek etmişem, amma yorulmamışam, men başa düşmeyin menim yorulmamağımdır. Çox olub ki, men sakkitce döyünmekle meşğul olmuşam. Etrafdakı sses-küy, söz-söhbet başını ağrıdıb, seni bezdirib. Senin bu halına men sıxılmışam. Men xarice nüfuz ede bilmediyimden. sine-qefesde gergin veziyyetde döyünmelke kifayetlenmişem. sen mene ne göndermisen, ne de meni “işarelemisen”, onu düşünüb, onunla qidalanmışam.

Amma sen bezen mene heç qulaq asmamısan. Yadımdadır, bir defe sene hökm edib, ilk baxışdan birini sev dedim. Razılaşmadın, qınadın meni. “mentalitetden, abır-heyadan behs etdin. Amma bir neçe gün qabaq azad fikirli qadın haqda meni düşüncelere qerq etmişdin ve men senin azadlığını sene başa salmaq isteyirdim. Isteyirdim ki bilesesen, azad qadın seve ve bu seginin gerçek olması üçün ilk addım ata da biler...
He, bu da düzdü ki bezen seni unutmuşam, xeyal qanadlarında senden qat-qat uzaqlara uçmuşam. Amma birde onda ayılmışam ki ele senin içindeyem. İçinde erimişem, yanmısam, tüstümün erşe bülend olmasına imkan vermemisen. seni de qovurub yandırmışam. Menim unutqanlığım çox vaxt aparmaz, yoxsa, Allaha acıq geler... Senin vücudunun zirvesinde oturmuş başının içindeki beyninle menim aramda mübahiseler düşür. Vallah bu da sevgidendir. Her ikimiz seni çox sevirik, amma ne edek i yola getmirik. Seni paylaşmaq mümkünsüdü, Sahibim. Menimle başını barışdır. Başa sal bizi ki bizim birimiz olmasaq sen bütöv olmazsan, hem de Allah elememiş olar ki heç olmazsan.
Men nefsin qulu olmadım, içimde keçirdiklerini saf-çürük etdim, temizini beynine, diline “yola saldım”. Olub ki, halın perişan olub, nisgilini, gileyini yüklemisen mene. Amma dözmemisen, hıçqırmısan, ağlamısan... seni müşahide edenler, ağla üreyini

<< 1 [2] 3 >>