heyat
yoldaşımın palatasının nömresi
oldu.
Lakin mene meslehet üçün onun
doğuşunu qebul eden hekimle
görüşmeyi tövsiyye etdiler.
Men yene istehza ile “eşi, ne
hekim, mene ancaq uşağım
lazımdı”, - dedim. Cavabımda ise
“eledir, lakin her şeyden evvel
mütleq hekimle görüşmelisiniz”, -
eşitdim.
Hekim xanımın yanına getdim. O
dedi ki, doğuş agır keçib, uşağın
gözleri formasını (ölçüsünü)
deyişib. Ona göre de men
övladımın kor qalacağı ile
barışmalıyam.
Ellerimi başıma vurub yere
oturdum. Ele saldığım, badalaq
verib yıxdığım, camaatın da buna
böyük zövqle güldüyü hemin kor
dilençi gözlerim önüne geldi.
Subhan Allah! Bu nedir? Göze göz?
Dinmezce oturmuşdum...
Sonradan yoldaşım ve uşağım
yadıma düşdü. Hekime teşekkür
edib xanımımı ziyaret etmeyi
xahiş etdim. Yoldaşım ruhdan
düşmemişdi, ne de menim kimi
qem-qüsse içinde deyildi. Allahın
ona yetirdiyinden razı idi, Ona
hemd edirdi. Mene “belke de bu,
sene başqalarını ele salmayasan,
onları mesxereye qoymayasan
deye bir xeberdarlıqdır”, - dedi.
O, hemişe tekrar ederdi: “Adamları
ele salma”.
Tezlikle onları xestexanadan
buraxdılar ve oğlum Selim artıq
bizimle idi.
Eslinde ise oğlumun yanımda
olub-olmamağını hiss etmirdim.
Onun ağlamağı dözülmez olanda
ise, boyük otağa keçib qapını berk
bağlayırdım ki, rahat yatım.
Yoldaşım ise eksine, özünü tam
ona hesr etmişdi, onu çox sevirdi.
Ondan imtina etmirdim, xeyr,
sadece, özümü onu sevmeye
mecbur ede bilmirdim.
Selim böyüyürdü, imeklemeye
başlamışdı. 1 yaşında ise artıq
gezirdi. Onda biz onun axsadığını
gördük. Bu meni daha da
kederlendirdi.
Selimden sonra yoldaşım Ömeri ve
Xalidi dünyaya getirdi. İller ötürdü.
Selim böyüyürdü. Qardaşları da
böyüyürdü.
Evde oturmağı sevmirdim.
Vaxtımın çoxunu dostlarımın
ehatesinde keçirirdim. Eslinde ise
onların elinde bir oyuncağa
çevrildiyimden xeberim yox idi.
Demek olar ki, onları eylendiren
bir telxek idim.
Heyat yoldaşım ise, hele menim
düzeleceyime ümid edirdi. Meni
her

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>