zaman haqq yoluna devet
edirdi. Menim yüngül
hereketlerime qezeblenmirdi,
sadece yazığı gelirdi.
Selime qarşı etinasızlığım, o biri
oğlanlarıma ise diqqet
göstermeyim yoldaşımı çox
kederlendirirdi.
Selim böyüdü, onunla bir yerde
eziyyetleri de böyüdü...
Yoldaşım onu korlar mektebinin
birine qoymaq isteyende men
etiraz etmedim. İllerin nece
ötdüyünü heç hiss etmirdim. Her
gün iş, yatmaq, yemek,
mesxereler...
Cüme günlerinin birinde...
Saat 11:00-da yuxudan ayıldım.
Menim üçün o qeder de gec vaxt
deyildi. Hemin gün bir toya devetli
idim. Yerimden qalxdım, geyinib-
kecindim, etirlendim ve evden
çıxmağa hazırlaşırdım ki... Boyük
otaqda Selimin hönkürtü ve ağır-
ağır ağlamağı diqqetimi celb etdi.
Bu, menim öten 10 ilde ona
yetirdiyim birinci fikir, diqqet idi.
Adeten onu anası sakitleşdirer,
men ise onun ağlamağını
otağımın bağlı qapıları arxasından
eşiderdim.
Dayandım. Ona yaxınlaşıb
soruşdum:
- Selim, niye ağlayirsan?
Sesimi eşiden kimi ağlamağını
kesdi. Hiss etdi ki, haradasa
yaxındayam ve onu görürem.
Balaca ellerini nese axtarırmış kimi
hereket etdirmeye başladı. Başa
düşdüm ki, menden aralanmaq
isteyir... Sanki men özgesiyem...
Mene dedi:
- İndi gözüne sataşıram? Bu 10 ili
harada idin?
Ve ayaqları dolaşa-dolaşa otağına
getdi. Yerimde donub qalmışdım.
Xecalet çeke-çeke onun ardınca
getdim. Evvelce menimle
danışmaq istemirdi. Lakin onunla
bir az qayğı ile, diqqetle söhbet
edenden sonra mene ağlamağının
sebebini – faciesini açıqladı.
Hemin gün cüme idi. Qardaşı
Ömer ise onu mescide aparmalı
idi. Selim qorxurdu ki, birden
cümeye geciker ve qabaq seflerde
yer tapa bilmez. O, qardaşını,
anasını sesleyib, lakin heç kes ona
cavab vermeyib deye oturub
ağlayırmış. Onun kor gözlerinden
axan yaş yanaqları ile süzülürdü.
Bilmedim uşağa ne deyem. Başını
sineme sıxıb soruşdum:
- Buna göremi ağlayırsan, Selim?
- He.
Dostlarım ve toy hemin an
yadımdan çıxdı:
- Kefini pozma, oğlum, heç bilirsen
seni bu gün mescide

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>