Sevginin acısını hele uşaq iken
mahnılarda duymuşdum. O,
zamanlar gülerken oxuyardım
sevginin acısını. Sevgi üçün ağlayan
gözler görende gülerek keçerdim.
Sevgi nedirki? ona göre ağlıyırlar axı?-deye düşünerdim. Mene bu
hem gülmeli hem de qeribe
gelirdi. Yalnız bir refiqem
oyuncağımı alarken, yada uşaqlıq
eqoistliy ağladardı meni. Bezende
anamın meni danlaması ve acı sözlerine üzülerdim. Uşaqlığımın
cezası bu idi sadece.
Böyümek isteyirdim. “Allahım tez
böyüyüm, anam kimi olum ve
birde heç kim meni uşaq kimi
görmesin”-deye dualar ederdim. Zaman keçdi.. Ve böyüdüm.10 il
evvelki dualarım qebul olunmuşdu
öz alemimde. Serbest idim
belkede, sadece söz haqqım
olduğu üçün özümü böyümüş
sanırdım. Heyatın böyükler üçün qurduğu oyunları bilseydim
belkede heç bir vaxt böyümek
üçün dua etmezdim..İller keçirdi,
men ise xeyallarımı izleyirdim.
Sonra birisi, mene heyat sadece
xeyal ve arzulardan ibaret deyil – dedi. Reallıq deyilen bir yaşam var
Seni ora devet edirem dedi. Sözleri
kitablarda oxuduğum ve nenemden
dinlediyim nağıllar kimi sehirli ve
gözelliklerle dolu idi.
Sonra bir gün gözlerine sataşdı baxışlarım. Belkede heyatımda heç
bilmeden atdığım en cesur addım
idi birisinin gözüne baxmaq.
Cesaretim mene her gün yeni bir
hissler bexş etdi. Qorxularımı
unutdum, qadağalarımı sildim. Sonra ellerimden tutub öz heyatına
devet etdi. Sevincden sanki dünya
tekce menim etrafımda
dönürdü.Her şey indi başlayır
deyirdim. Sen deme. Başlanğıc
dediyim şey eslinde menim en deyerli “Uşaqlığımın son gecesi”
acısının başlaması imiş !!! İşıqlı
dünyamdan qaranlıqa geden bir
yolun başlanğıcı imiş!!!
Sadece Sevdim-olacaqları
evvelceden heç kim planlamaz. Heç kim öz heyatını siğortalamayıb. Bir
gün uşaqlıq xeyallarımızı,
azadlığımızı, sevdiklerimizi ve bir
çox şeyi itire bilerik. Bir tek
içimizdeki ümidi itirsek eger o ,
zaman heyatın sönmüş ulduzu adına layiq olarıq.
Yeniden ayağa qalxmaq üçün
uçurumun sene ne qeder yaxın
olduğunu hiss et ve

[1] 2 >>