keçdi. Onun hele de qızından söz qoparmağa ümidi qalmışdı. Maya narazılıqla başını buladı. Ana qızının çarpayısının kenarında eyleşdi: −Deyirsen ki, hiss-duyğularımı heç kesin görüb, oxumasını istemirem. Amma özün de ressam olmaq isteyirsen. Maya çayından içdi: −Onlar tamamile ferqli şeylerdir. Heç bilmirem başa sala bilecem, ya yox?! – söz axrarırmış kimi, etrafa baxdı. – Gündeliyimdeki yazılar ancaq özüme aid olanlardır. Yalnız öz hislerimdir. Amma resmlerimdeki hadiseler, duyğular, sevgi, keder, xoşbextlik, çatdırmaq istediyim fikirler, duyğular – her şey obrazlarımındır, eserlerimindir. Üzerinde hekk etdiyim ketanlarındır. Fırçamdakı çalarlarındır. Menim deyil! Bax beledir menim felsefem. Ona göre de bele şeyler üçün heç bir narahatçılığım yoxdur. – anasına baxıb gülümsedi. - Amma gündelik tamam başqa şeydir. İrade xanım başını buladı: −Yaxşı, olsun. Amma yaxşı başa saldın. – birden-bire söhbeti deyişdi. - Bir az da müelliminden danış. Maya teeccüblendi: −Ne danışım axı? Heç özüm de tanımıram hele. Cavandır, qaraqabaq, kobud, eqoist birine oxşayır. Amma Müzeffer dayı teriflemekden yorulmurdu heç. Dediyine göre, guya humanitara hazırlaşıb, özü de 650 balı keçib. Amma zalda idman müellimidi, fizikadan da hazırlıq keçir vaxt tapanda. Nese, heç ne anlamadım - bir az fikre getdi – özünün cüsseli, qüvvetli görünüşü var. Özünden razı danışır. Menden soruşsan, hiyleger adama oxşayır. Qısası, ümumilikde... −Qızım, – İrade xanım menalı baxışla qızını süzdü. – amma sabahdan müelliminden çox, fizikaya fikir verersen... Maya pert oldu. Doğrudan da bu qeribe müellim haqqında nece oldu ki, bu qeder danışdı? Off... Meyus halda yazı stolunun üstündeki gece lampasının işığını yandırıb-söndürmeye başladı: −Sen soruşdun, men de dedim. Burda ne var ki? Axı özün bilirsen, insanları öz-özlüyümde araşdırmaq, texeyyülümde obrazını yaratmaq adetimdir. Bunu hemişe demişem. O da elece. −Bes onun üçün nece obraz yaratdın? – ana maraqlandı. − Ne bilim, ele olduğu kimi. –
SALAM qizlar
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç