(Meqale hecmce genish olsada, çox
maraqlidir.Sonadek oxuyaq.) Mömin bende qebire daxil olan zaman
qebiri ona deyer:
- "Merheba! Xoş gelmisen. Allaha and
olsun ki, men seni sevdim. Menim
üzerimdeki torpaqda yol getdiyin
vaxtdan, indi ki, qarnımdasan, seni daha çox sevdim”. O kesler ki, bu dünyada ancaq pul ve
serveti düşünürler, uzun arzular qurur
ve xeyallarında saraylar tikirler,
bilmelidir ki, bele bir düçünce onların
xeyrine deyildir. Bir gün ele bir zaman
gelib çatacaqdır ki, bu şirin xeyalları hesrete çevrilecekdir. Onun yerinde
peşmançılıqdan başqa bir şey
qalmayacaqdır. Bu cür insanların
heyatda en böyük çetinlikleri odur ki,
onlar ölümü unudublar. Heç bir zaman
onun haqqında düşünmürler.... İmam Eli (e) buyurur: "Allaha and olsun
ki, eger deyiremse ki, oyun deyil, ciddi
ve heqiqetdir, yalan deyildir. Bu,
ölümden başqa bir şey deyildir ki, sur
çalanın deveti ile hamı süretle ölecekdir.
Heqiqeten keçmişdekileri gördün ki, servet toplamış ve yoxsulluqdan ve
çaresizlikden dehşete gelirdiler. Uzun
arzular fikirleşirdiler. Ölümü uzaq
bilirdiler. Gördün ölüm nece başlarına
endi? Onları vetenlerinden uzaqlaşdırdı.
Tehlükesiz evinden köçürtdü. Taxta tabutda eyleşmiş ve insanlar onu elbeel
aparırlar. Onların toplanmış mal-dövleti
perakende olar ve varislerine qalar.
Qadınları başqaları ile evlener. Ne
hesenelerine bir şey elave ede biler ve
ne günahından tövbe ede biler”. İmam Elinin (e) bu nurani kelamları
insanları qefletden oyadan esaya
benzeyir. Bu qefletde olan insanlar eger
öz deyerli vaxtlarının bir hissesini
ölümü xatırlamağa serf etseler,
asanlıqla başa düşüreler ki, onların reftarı yersiz reftar olmuşdur. Her bir
insan kimi, onlar da bir gün ölümün acı
şerbetini dadacaqlar. Özleri üçün
qurduqları temteraqlı dünya ile
vidalaşmağa mecbur olacaqlar. Ele bu
zaman öz mallarına hesretle baxar ve ondan bir zerre bele qebire getire
bilmezler. O, ele vaxt özüne geler ki, bu qeder
servetden ancaq bir parça kefen

[1] 2 3 >>