nesibi
olmuşdur. Onun özü de bir müddetden
sonra çürüyüb gedecekdir. İnsanınn
özünden de bir qeder zaman
keçdikden sonra sümük parçasından başqa bir şey qalmayacaqdır. Ona göre bu, ölümdür ki, insanı
servetinden, uzun arzularından ayırar.
İnsan ölen zaman bu dünyada olanlarla
bağı tamamile qırılır. Ancaq onu qeyd
etmek lazımdır ki, bezi istisnalar
mövcuddur. Bu hemin insanın emel ve reftarlardır. Bu ikisi her yerde insanın
hemdemi ve refiqi olmuşdur. Heç bir
zaman ondan ayrı olmamışdır. İmam Sadiq (e) buyurur: "Ele bir qebir
yoxdur ki, günde üç defe demesin:
"Men torpaqdan olan evem. Men bela
ve çürümek eviyem”. O zaman ki,
mömin bende qebire daxil olar, qebirin
torpağı onu salamlayıb, xoş gelmisen deyer. Bu zaman görer ki, qebiri
genişlener ve qarşısına bir qapı çıxar. O,
behiştdeki yerini bu qapıdan görer. Bu
qapıdan ele bir kişi geler ki, göz ondan
gözelini görmemişdir. O, hemin kişiye
deyer: - "Ey Allah bendesi! Men heç bir zaman
senin kimi gözelini görmemişem. Sen
kimsen?”
O kişi deyer:
-"Men senin malik olduğun yaxşı fikir
ve reyinem. Senin layiqli işlerinem ki, dünyada yerine yetirmisen”. Sonra onun ruhu alınar ve behiştdeki
münasib yerine qoyular.
Sonra ona deyiler:
-"Yat ve rahat ol ki, gözün aydın olsun,
şadsan”.
Ondan sonra daima ona behiştden meh eser ve o qiyamet çatana qeder onun
xoş iyini hiss eder. Ancaq kafirin cesedini qebire qoyan
zaman qebirin torpağı ona deyer:
- "Ne xoş gelmisen ve ne de yerine
gelmisen. Allaha and olsun ki, menim
üzerimde yol getdiyin zaman seni
düşmen bilirdim. İndiki menim qarnımdasan, sene qarşı düşmençiliyim
daha çoxdur. Tezlikle düşmençiliyimin
nişanesini göreceksen. Bu zaman qebir onu sıxar ve cesedini
küle çevirer. Onu evvel olduğu torpağa
qaytarar. Cehennemden qapı üzüne
açılar. O, cehennemdeki yerini görer.
Sonra hemin qapıdan çirkin bir kişi
girer. O, hemin kişiye deyer: -"Ey Allah bendesi! Sen kimsen?”.
O kişi cavabında deyer:
- "Men senin dünyada gördüyün

<< 1 [2] 3 >>