onun gösterdiyi terefe baxmadan, ciddilikle dillendi: −Güllerin adisi olmur! Hamısı özü-özlüyünde qeyri-adidir. Bir az kinaye ile qadını süzdü, - adamların da adisi olmur, xanım! Men bele cahillerle razılaşmıram! – deyib,  Efsanenin yanına döndü. Böyük mağazada Efsane güllerini artıq bağlatdırırdı: −Nolub, Maya? −Heç... Bundan bir dayanacaq o terefe de gül mağazası var. Ora da baxarıq. Efsane teeccüblendi: −Burda gül qehetdir?  - sonra neyise xatırladı. - Noldu, almadın o gülü? −Ala bilmedim. - meyus halda dillendi. – Yaman bahadır, ele bir qiymet qoyublar... −Yaxşı da, ele bahadır ki? −He... −Eybi yox, birini al. −Ele birinin qiymetini deyirem hele. – mebleği dedi. Efsane esebleşdi: −Pah, bir gül nedir ki, o qiymete satırlar? Kimdir ki onu alan?Maya menalı gülümsedi: −Alan tapılır, ezizim... Bu vaxt arxalarından ses eşitdiler: −Bayramınız mübarek! İkisi de eyni vaxtda teeccüble döndüler. Efsane qarşısındakını tanımadısa da, Maya gören kimi daha çox teeccüblendi ve qızardı: “Bu hardan geldi?!” −Salam müellim, teşekkür edirik. −Xoşdur. - Rauf ciddilikle gülümsedi. Maya Raufu dostuna teqdim etdi: −Fizikadan hazırlıq müellimim Rauf müellimdir. Ardınca Efsaneni teqdim etdi: −Bu da en yaxın refiqem Efsanedir. Rauf başını terpetdi: −Şad oldum. - elindeki qızılgülü Efsaneye, açıq mavi gülü ise Mayaya verdi... – Maya, bu gün sizi tebrik etmeyi unutmuşdum, tesadüf ele  getirdi ki, sehvimi düzelde bildim, bir daha tebrikler! Qızlar ikisi de donub qalmışdılar. Maya heç bilmedi niye kövreldi. Çox qeribe qız idi. Bir yandan bayaqdan hesretle baxdığı gülün, indi ellerinde olmasına hem inanmır, hem de sevinirdi. Bir terefden de Raufun qarşısında özünü borclu, nece deyerler meğlub kimi hiss edirdi. Efsane heyretle Mayanı süzdü: −Budur müellimin? Amma Maya onu eşitmedi. Piştaxtaya yaxınlaşan Raufun ardınca telesdi: −Müellim, bu nedir? Rauf diqqetle onun elindekine baxdı: −Bizim tereflerde buna gül deyirler.  Amma Maya zarafatla ötüşmek istemedi: −Bizde de gül deyirler... Bunu niye

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 15 >>