o da görüb baxdığımı. Efsane güldü: −Tergitmedin de  her  şeyle maraqlanmağı. Heç xeyirli xasiyyet deyil.     Maya elini yelledi: −Ehh... Neyse. −Ele buna göre pozulub kefin? Ne var ki burda, başa düşmedim heç ne. −Yox.  İçeri qayıdanda üzüme vurdu gördüyünü. Sonra da deyir, narahat olma, facie deyil.Tesevvür ele bir.     Efsane fikirleşdi: −Belke ele eleyib ki, bir de tekrarlamayasan? - elave etdi. Maya başını buladı: −Başqa cür eleyerdi. Ne bilim, axır heç yadımdan çıxmır. Efsane birden döndü: −Dayan, hem de idman müellimidir dedin? −He... −Onda cavan qalar yeqin. Maya gülümsedi: −Ele cavandır da. −Doğurdan? Ne yaşda olar ki? −Mence 26-27. Efsane teeccüblendi: −Yaxşı da. Hardan tapmısınız onu? Maya çiyinlerini çekdi: −Ne bilim, Müzeffer dayı meslehet görüb atama. Efsane öz-özüne danışdı: −Genc şagird ve genc müellim. İndi bildim seni niye cırnadır. Maya ters-ters baxdı: −Boş-boş danışma! O müellimdir, men  şagird. Özü de  sen deyen adamlardan deyil. Çox ciddi, qaraqabaq biridir. Hem de kobud, özündenrazı! Efsane güldü: −Yaxşı, yaxşı. Sen lap barıtsan ki. – Birden arxaya baxıb, tez döndü. - Maya... −Nolub? −Gelirler... −Kim? – soruşdusa da, özü arxaya boylandı. Tez de döndü: −Axmaqlar! Bunu gören oğlanlar üreklendiler. Qızların onları gözlediklerini zenn edib, onlara çatmağa çalışdılar. Maya ve Efsane artıq binaların arasındakı yola dönmüşdüler. Burada geliş-gediş daha az idi.  Maya narahat oldu: −Ay Allah! Bunlar hardan gelib çıxdılar? Bu vaxt düz arxada ses eşitdiler: −Göresen bu gözeller hara gedirler? Efsane hirslenib ağzını açmaq istedi, amma Maya onun elini berk-berk sıxdı. Onların dinmediyini gören diger oğlan el çekmedi: −Men yanmaz idim ey yar, Nazın meni yandırdı.... Maya ciddi sesle geri dönmeden dillendi: −İndi seni ele yandıracam, oduna qohum-eqreban isinecek. Oğlan daha da cüretlenib, onun qolundan tutdu: −Teki meni sen yandır. Maya qıpqırmızı pörtdü, bir anlıq özünü itirdi. Efsane  de qorxaq nezerlerle özlerinden böyük ve boy-buxunlu oğlanları

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>