Rauf....– Narahat olursan nahaq yere, dedim axı qorxulu heç ne yoxdur.      Mahir gülümsedi:− Heç meni düz-emelli aldada da bilmirsen. İşin de ki, yalansız ötmür...− İş ondadır ki, bir aldada bilmediyim ele sensen.      Bu tam semimi etiraf Mahiri ürekden güldürdü. Sonra günü-günden gözelleşen şeheri seyr ede-ede siqaret yandırdı:− Senin keçdiklerinden men de keçmişem, Rauf. Bu yolun heqiqi yolçuları sefere çıxırlarsa ve sonadek yolundan caymadan gedirlerse, onların her döngesi, her dalanı geder-gelmezdir. Bu yolla 5-i gedirse menzil başına 2-si, biri çatır.... Heç istememişem ki, övladlarımdan hansısa bu yolla getsin. Rauf gözünü mechul nöqteden ayırmadı:− Sen gede bileceyin qeder getdin. Bes yolun davamı? Axı bu yol sonsuzdur, özün bilirsen. Onu da bilirsen ki, yol yarımçıq qalsa ne olar?!− Senden başqaları da var...− Bilirem ata, bilirem. Var, lap çoxdur özü de. Amma dediyin heqiqi yolçular çox azdır. Heqiqi yolçular dediyin yolu piyada, addımba-addım gedir – azacıq susdu-amma qalanları qısaldır bu yolu... Men piyadalardanam. Hara qeder gede bileceyimi de bilmirem. Bura qeder geldiyim tesadüf deyil, qismetdir! Bundan sonrakı yolu da getmeye israrlıyam.      Mahir gözünü iç-içe keçmiş göydelenlerden ayırıb, oğlunu süzdü:− Hemin iş adamının qetlile bağlı, he? Silahlı idiler?Rauf bele gözlenilmez suallara artıq öyrenmişdi:− Qurtula bildim. - gülümsedi. - Birce bu qız orda olmasaydı, her şey qaydasında olardı.      Mahir teeccüblendi:− Gördü her şeyi?− Görmedi, eşitdi amma. Başa düşdü.− Cesaretli qızdır. Onunla bele hele bir bura da gelib?− Hm, cesaretlidir. Amma en pisi odur ki, onu görübler. Çünki, meni seherden izleyiblermiş. Sözsüz ki, hazırlığa gelen qızı da görübler. Ona göre çox narahatam.      Oğlumun gözlerine baxdı:− Ondan xoşun gelir?− Ata?!− Görürem çox narahatsan.− Bu xoşuna gelmek menasını vermir. İstemirem mene göre kimese nese olsun. Ya o, ya da başqası.      Mahir dönüb otağa gede-gede dillendi:− Amma çox qeşeng qızdır. Özü de onda qeyri-adilik

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>