var.      Rauf mızıldanıb, onun arxasınca Maya ve anasının şirin-şirin söhbet etdiyi qonaq otağına yollandı:− Yene de başlandı...* * *       Eve çox yorğun geldi. Müellimi onun huşunu nece aparmışdısa, ayılandan beri başı ağrayırdı. Evdekilerle öteri salamlaşıb, özünü çarpayısına atdı. Üzüqoyulu xeyli uzandı. Göresen, bu gün baş verenleri evde danışsınmı?! Eslinde danışmalıdır da. Amma atası mütleq onun müellimini deyişecek. Heç vaxt bele tehlükeli birinin qızının etrafında olmasını istemez. Axı kimdir bu Rauf? Belke heç pis adam deyil? Bu gün getdiyi yer doğurdan onun evi, ailesi idi? Belke bu da huşunun itmesi kimi quraşdırılma idi... Ola bilerdi. Birinci defe idi bele hadise ile rastlaşırdı. Bu gün baş verenleri xatırladıqca ele bilirdi ki, ya yuxuda olub, ya da bu baş verenler bu gün deyil, ne vaxtsa, lap çoxdan baş verib. Orada – otaqda künce sıxılıb, çöldeki ses-küye ne qeder heyecanla qulaq asmışdısa, indi bu hadise bir o qeder maraqlı gelirdi Mayaya. Qoy bu işi ele özü tekbaşına araşdırsın. Hele de inana bilmirdi ki, filmlerde izlediyi, kitablarda oxuduğu bele bir had ise onun başına gelib. Niye mehz men? Elbette, axı menim yerimde bir başqası da ola bilerdi. Demeli, bu menim qismetim imiş. Qismetden qaçmaq olmur. Belke ele bu işi araşdırmağım da lazımdır. Bele de olmalıdır. Yox, evde de heç ne demek lazım deyil! Heç ne! Anasının sesi onu fikrinden yayındırdı:− Gel yemeyini ye.      Könülsüz ayağa qalxdı:− Gelirem...* * *      Seherden beri oğlunun başına fır-fır fırlanır, ondan söz qoparmaq üçün elinden geleni edirdi. Amma ne imiş bu, her defe söhbeti ele çevirir, araya ele söz qatırdı ki, Gülnaz xanım ne deyeceyini de unudurdu.Dünen o qız gelenden ananın ağlına başqa-başqa fikirler gelirdi. Düzdür, oğluna yaxşı beled idi, eger nese olmuş olsaydı,mütleq bu haqda anasına nese bilirerdi. Demeli, biri-birilerine qarşı heç bir münasibetleri yoxdur. Amma qeşeng qız idi. Mahir demiş, bir suyu ele Gülnaz xanımın özüne benzeyirdi. Yumrusifet, ağbeniz bir qız idi.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>