görünürdüzki. ALLAH saxlasın körpenizi.
Yasemen:
-Eslinde körpelerimizi. Bir qızımız daha var ve bunlarda ekizdi-deyib gülümseyerek qarnını tutdu.
Benövşe bu an 4ildi yadına düşmeyen, itirdiyi körpesini xatırladı. "Mende o qadın kimi xoşbext ola bilerdim. Bizde gözel aile ola bilerdik"-deye düşünüb kövreldi. Özüde hiss etmeden gözünden yaş süzülürdü.
Qadınların göz yaşlarına dözmeyen Aydın telaşla dedi:
-Xanım, ne oldu size?
-Heç...heç ne.
Yasemen Benövşeye yaxınlaşıb, gülümseyerek dedi:
-Bir qadın "heç ne"ye ağlamaz. Danış, qulaq asarıq sene.
Aydın:
-Danışın. Onsuzda Yasemen çölde qalmağa bahene axtarırdı.
Yasemen Aydına baxıb:
-Heç de bele-deyib esebilikle gözünü süzdürdü.
Benövşe bu şirin cütlüye gülümseyerek baxıb, 4 ilde ilk defe yaşadıqlarını heç tanımadığı bu insanlara danışmağa başladı...

Her şeyi danışıb, bitirdikden sonra mesum nezerlerle onlara baxıb soruşdu:
-İndi men ne etmeliyem?
Aydın hemişe kövrek olan arvadının yene ağladığını görüb, gülümseyerek onun üzündeki yaşı silib dedi:
-Ağlama gözelim.
Yasemen "yaxşı" menasında başını yelleyib, Benövşeye baxıb:
-Siz tanıdığım en güclü qadınsız-deyib gülümsedi.
Benövşe eşitdiklerine inanmırmış kimi teeccüble ona baxıb dedi:
-Ne?! Kim, men?
-He, siz. Mende çox şey yaşamışam, amma etrafımda her zaman meni çox seven insanlar olub. Ailem, refiqelerim, qaynanam ve Aydın. 16 yaşında sizin yaşadıqlarınızı yaşasaydım halım nece olardı bilmirem. Yeqinki çoxdan intihar ederdim. Amma siz her kesle, her şeyle mübarize apardız. Hetta üreyinizdeki sevgi ile de.
-Sevgi?
-He. Axı siz Muradı sevirsiz.
Benövşe azca utanıb, dedi:
-Yox, men onu sevmirem.
Yasemenle Aydın bu sözden sonra bir-birlerine baxıb gülümsediler. "Sev"M"irem!" sözü onlara o qeder tanış idiki.
Yasemen:
-İnan sevirsen. Bunu bizden yaxşı heç kim bile bilmez-deyib gözüyle Aydını işare etdi.
Aydın:
-O oğlanda sizi sevir, çox sevir. Amma bizim cemiyyetimiz eledirki oğlanlara öz hisslerini ifade etmeye icaze vermirler. (müellif:

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 17 >>