Yeni men yalan deyirem?! Ananı tapdalayıb, o sümsüyün qızını tutursan?! Gedib ne danışasan onunla? Kim bilir ne yalanlar deyecek sene! Qanında var onun!
Murad anasına özüne mexsus ciddilikle baxıb:
-Men heç ne bilmirem! Amma onunla danışmalıyam.-deyib evden çıxdı.
Alagöz xanım Muradın bu qetiyyetinden çekinirdi. Öz-özüne deyinib, otaqları var-gel ederek oğlunun gerçekleri öyrenib üstüne gelmesini gözleyirdi. Çünki bilirdi, Rusiyada olan böyük oğlundan ferqli olaraq, Murad ağlına qoyduğu her işin axrına çatdığını...

Murad maşınını mümkün qeder süretle Vasif beyin evine sürürdü. Beyninde durmadan seslenen suallar onu bir gece de mehv etmişdi sanki. Neye, kime inanacağını bilmirdi. Deliller beynini Benövşenin günahkar olduğuna inandırsada, hissiyatı bunu redd edirdi. Özü de deqiq bilirdi ki, hissiyatı bu yaşına kimi onu aldatmayıb. Sonunda Vasif beyin evine çatıb maşından endi. Onsuzda heyetde olan Vasif beyin, ona teref sırtıqca gülümseyerek geldiyini görüb, zorla gülümsedi. Elini uzadıb dedi:
-Salam, necesiz Vasif dayı?
Vasif bey Muradın elini tutub durmadan sallayıb dedi:
-Salam oğlum, salam. Men yaxşıyam, sen necesen? Qudam necedi?
-Yaxşıyıq, sağ olun. Men Benövşe ile danışmaq isteyirdim...
Vasif bey süni utancla başını aşağı salıb dedi:
-He... Oğlum o qız başımı aşağı eledi yanınızda. Bilmirem ne günahı olub, amma yeqinki pis nese eliyib. Bu defelik keçin günahından, anası rehmete gedib deye ağlı başında olmayıb yeqin.
Murad eşitdiklerinden dehşete gelib, telaşla soruşdu:
-Ne?! Güler xala rehmete gedib? Nece...ne vaxt olub bu?
Vasif bey teeccüble çiynini çekib:
-2 gün evvel. Bilmirdinki oğlum?-deyib Murada diqqetle baxdı.
Murad:
-Bilmirdim... ALLAH rehmet etsin. Bilmirdim! Onsuzda men ne biliremki! Axmağın biriyem!-deyib qezeble yumruğunu sıxdı.
Vasif bey heç ne anlamamış kimi, Murada baxıb soruşdu:
-Başa düşmedim oğlum, ne olubki?
Murad başını elleriyle tutub, az qala pıçıltıyla dedi:
-Heç...heç. Vasif dayı Benövşeni çağıra bilersiz?

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 17 >>