– Sene göre teessüflenirem, Rauf. O qız da heç bir teqsiri olmadan heyatını itirecekdi. Görünür doğru yoldasan. İze düşmüsen ki, onlar bele herekete gelibler. Bes menden istediyin nedir?Rauf yerinde dikeldi:− Evvela, bu işin açılmasını isteyirsinizse, işin gedişi haqqında esla heç kese heç ne demeyin. Esla! Yeznelerinize, bacılarınıza, kömekçinize, heç kese!− Onlar yad deyiller axı.− Heç ailenize de...İlqar duruxdu:− Yaxşı, demerem. Bes sonra?− Menim üçün tecili öyrenin ki, Elçine hansı silahdan ateş açılıb.− Bu artıq melumdur.− Xeyr! – keskinlikle onun sözünü kesdi, – melum deyil!Çünki, ona öz silahından ateş açıblar.İlqar heyretden dondu:− Ne danışırsan?− Düz eşitdiniz. Buna eminem. Siz bütün elaqelerinizden ve maddi gücünüzden istifade edib bunu yeniden araşdırın. Amma ses-küy yaratmayın, heç kese de qetiyyen bir kelme de demeyin. Bu yalnız ziyanımıza işleyer.− Yaxşı, oldu. Bunu mütleq öyrenecem. Başqa?Rauf ayağa qalxdı:− Başqası odur ki, özünüzden de muğayat olun. Bir de merhumun cangüdeni Efqanla tecili görüş teşkil edin, onunla danışacaqlarım olacaq.− Bu ele indi de mümkündür. Efqan indi bizde işleyir.Stolun üstündeki aparatın düymesini sıxdı:− Efqanı yanıma çağır! - alnını ovuşdurdu, - o yaxşı oğlandır.− Hem de sadelövh. - Rauf elave etdi.Eyninde açıq qehveyi nazik gödekçe, cins şalvar olan, boybuxunlu Efqan qapını açıb, sakitce içeri daxil oldu:− Meni çağırmısınız, İlqar müellim?− Çağırmışam, keç eyleş.- stola işare etdi. - Raufu tanıyırsan artıq. Seninle danışılası sözü var.Oğlanın nece dilxor olduğu o deqiqe üzünden hiss olundu. Amma dinmedi, keçib Raufla üzbeüz eyleşdi:− Hele işi qurtarmamısan?− Yardımınızla tez qurtararam.Efqan yerinde qurcuxdu. Gözucu İlqara baxıb, yene Raufa sarı döndü:− Bacadığımı etmişem, edecem de...− Onda deyin görüm hemin gün silah niye sizde qalmışdı?Efqan caşqın- caşqın gah İlqara, gah da Raufa baxdı:− Ne silah? Men onu rehmetlik Elçin müellime vermişdim.Rauf onun gözlerine baxdı:− Vermemişdiniz Efqan, vermemişdiniz!Efqan

[1] 2 3 ... 9 >>