qeder nifret, kin olarmış baxışda. Qeddarlıq, celladlıq yağırdı eclafın üz-gözünden. Elinde de bir tapança, özü de elcek geyinmişdi.Dedim, Kamran müellim, Vallah heç ne başa düşmedim...Güldü... Dedi ki, “bu silahı tanıyırsan?”. Diqqetle baxdım ki, Elçin müellimin silahıdır. Ofisde olanda özüne verirdim, eve gedende yene mene qaytarırdı. Evde silah saxlamaqdan, silahgezdirmekden qeti xoşu gelmirdi. Deyirdi, silah adamı ondan istifadeye sövq edir... Neyse, üstümden açmışdılar. Dedim,“tanıyıram.” Dedi ki, “bu silahda tekce senin, bir de Elçinin el izi var. Onu öldürüb, senin üstüne atardım. Lap lazımgelse, seni de öldürerdim ki, guya qorxudan intihar etmisen. Amma, yazığım gelir, başa düşen oğlansan. Hem ailelisen, genc, gözel qadının var..."Bu sözleri eşidende nece dehşete gelmişdim. Onlar uzaq qohum idiler axı. Amma, doğrusu Elçin müellimi gözü götürmediyini bilirdim... Hiss elemişdim... – udqunub, azacıq susdu.Rauf sebirsizlikle:− Bes sonra?Efqan başını buladı:− Sonra heç ne. Meni ailemle hedelediler. Kimese nese desem min cür dehşetli cezalar sadaladılar. Özüme göre qorxmurdum, aileme göre, körpe qızıma göre... Neyse, dediler ki, sabah silahı bir behane ile Elçine vermeyim. Deyim ki, guyamaşında qalıb, ya ne ise bir behane. Onsuzda onun xasiyyeti ele idi ki, vermesem heç istemezdi, maraqlanmazdı da. Bir de dediler ki, guya bir neferin ora geldiyine şahidlik etmeliyem.Amma çox tesadüf ola biler ki, bütün bunlara ehtiyac olmasın, hamısını da unudum getsin. İnan, Allaha nece yalvarırdım ki, kaş heç ne olmasın. Qetl hazırlandığını başa düşmüşdüm artıq.Rauf fikirli halda onun sözünü kesdi:− Demeli deqiq deyilmiş. Yeni, orda hansısa vacib söhbet gedecekmiş, bu da Elçinin taleyini hell edecekdi. Kamranla Mirehmed ora gelir, silahı senden alırlar. İçeride nese danışırlar, söhbet alınmır. Elçini gözlemediyi halda öz silahındanqetle yetirirler. Ve, çıxanda, – birden duruxdu, dayan bir, demeli seni de onlar yaralayıb, özü de gözlemediyin halda.Efqan teeccüble ona baxdı:−

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 9 >>