Ele bil orda olmusan. Amma, bir az başqa cürdür. Qonaq tamam başqa adam idi.Rauf dikeldi:− Kim?− Bunu göre bilmedim. Kamrangil meni postumdan uzaqlaşdırdılar.Heç yarım saat keçmemişdi ki, içeriden Elçin müellimin sesi geldi. Nese deyib, acıqlandı. Sonra da ateş sesi eşitdim. Canıma üşütme düşdü. Mescid haqqı, dizlerimisaxlaya bilmirdim, dayana bilmeyib stula çökdüm...Bu vaxt qapı açıldı, Kamran telesik menim tuşuma geldi. Gücle ayağa qalxdım. Dedi “şertimiz yadında?”. Dedim “he”.Qorxumdan özümde deyildim heç. Boğazım qurumuşdu. Silahı qaldırıb mene tuşladı, dedi “kimese nese desen, özünü ölmüş bil, gözümüzün altındasan”, bir ateş açdı. Yıxıldım. Daha heç otaqdan kimin çıxdığını da görmedim. Onlar uzaqlaşandansonra polise zeng vurmalı idim...Neyse, sonra başa düşdüm ki, meni niye öldürmek istemeyibler. Onlara şahid lazım idi, yalançı şahid. Bir-iki neferi pullaşahid tutmuşdular ki, guya “qatil” ofisin binasına girende görübler.Amma içeride de kimse olmalıydı. Özü de yaxın adamlardan. Öz silahı ile de ona göre vurmuşdular ki, men terefden arxayın olsunlar. O silah tek mende olurdu, bilirdiler ki. bununla qorxu altında saxlaya bilerler meni. Mentiqe görede, “qatil” ancaq Elçin müellime göre gelmişdi, meni öldürmemeli idi. Sonra da silahı özüme qaytardılar.Rauf qaşqabaqla dillendi:− Hebs olunan adam da, guya onu öz silahı ile öldürüb. İndi, şeherde çoxları şexsi silah saxlayır evinde. Müdafie üçün. Hardan bileydi ki, silahından günahsız yere öz eleyhine istifade olunacaq. Ona göre deyibler ki, adam her danışdığını yüz ölçübbir biçmelidir. Hemin adam, hirslenib Elçini hedelemişdi. Sonra da bu ehvalatı çoxdan unudub. Amma bu vaxt orada olan qatillerin yadından esla çıxmayıb. Daha da işlerini yüngülleşdirib.Efqan yazıq-yazıq dillendi:− Bes indi ne olacaq? Onlar bağışlamayacaq. Heç vaxt! Men cehennem, amma...Rauf sözünü kesdi:− Bu günden siz xüsusi mühafize altında olacaqsınız. Qalır birce gelenin kimliyini araşdırmaq. O da melum olsa, onların şansı qalmayacaq. Yoxsa,

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 9 >>