hemin adam qisas ala biler. Eleleri meqsedleri üçün her vasiteye el atırlar.Telefonu götürüb kimese zeng etdi...* * *Maya gözlerini açıb, etrafına baxdı. Şaşqınlığı birce an çekdi.Yene de palatada olduğunu, bura qeza neticesinde düşdüyünü xatırladı. Başını dönderende anasını gördü. O, stulda oyaq kimi oturmuşdusa da, deyesen gözlerini yuxu tutmuşdu.Ona yazığı geldi. Kaş Rauf müellime qulaq asardı. Onda bütün bunlar olmazdı. Amma ele bu veziyyete onun ucbatından düşmemişdimi?! Üreyinde Raufu yamanladı. Birden sağ qalmasaydım, ya da ömürlük şikest olsaydım?! Nece olardı, ne ederdi yazıq valideynlerim. Allah bilir, dünenden beri neler keçiribler. Mayanın yanında özlerini şen gösterirlerse de, halları üstlerinde deyil hele de...Yeniden gözlerini yumdu. Bu vaxt dehlizden ses eşidildi.Nezaretçi tibb bacısı kiminlese mübahise edirdi:− Dedim ki, olmaz! Tapşırıblar ki, ailesinden başqa heç kese girmek olmaz içeri.− Men "heç kes" deyilem, mene olar.− Ay balam, niye başa düşmürsen? Bu camaata niye söz çatdırmaq olmur, göresen? Dedim ki, olmaz!− Vallah, özüne deseniz ki, gelen menem, deyecek gelsin. Qoyun keçim, en yaxın refiqesiyem, bacısıyam...Maya Efsanenin sesini tanımışdı. Sevincinden üreyi esdi. Gör yanıma gelmek üçün ne qırğın salıb. Ay seni, hardan bildi ki, bu deqiqe onu fikirleşirdim. İrade xanım diksinen kimi olub, ayağa qalxdı. Qızının oyandığını görüb, alnından öpdü:− Can, oyanmısan?− He... De ki, Efsaneni buraxsınlar içeri.− Sen dincelmelisen axı...− Ana...− Yaxşı. – İrade xanım narazı qalsa da, çöle çıxdı. Az sonra Efsane acıqlı-acıqlı tibb bacısına göz süzdürüb, içeri keçdi. Çarpayıda başı sarıqlı, qolu gipsde olan qızcığazabaxıb, kövrek sesle:− Maya... – dedi, ağlaya-ağlaya yüngülce onu qucaqladı. Defelerle o üz, bu üzünden öpdü:− Bağışla, xetrine deydim dünen. Senin derdine şerik olmaqdan, daha da küsüb getdim. Canım menim, gözel dostum bağışla...Maya da ağlamağa başladı. Dünenden beri içine dolmuş, sanki boğazında tıxanmış göz yaşları yumru yanaqlarından

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 >>