yuvarlanaraq, balıncına damcılandı. Qarşısındakı en eziz, en doğma adamı tek qolu ile berk-berk özüne sıxdı:− Sen meni bağışla, kobudluq eledim. Senlik ne var ki, könlümü alıb güldürmek isteyirdin.Yene bir-birinin göz yaşına islanmış üzlerinden öpdüler. İrade xanım qapını açıb onları bu halda görende, üreyi kövreldi, içeri girmeyib qapını örtdü. Efsane elinin arxası ile gözlerini sildi:− Ne pis qızsan sen, niye xeber vermemisen ayılan kimi? Bu gün seher dersde gördüm gelmemisen, çox teeccüblendim. Fikirleşdim ki, teneffüsde zeng vuraram. Ele dersin ortasında Eldar dayı müellime zeng eleyib hadiseni dedi. Uşaqlar hamısıçox narahat olublar. Menim lap üreyim partlamışdı. Başladım ağlamağa. Müellim gördü sakitleşmirem, dedi ki, yaxşı, dur get eve.− Sen de dersden qalmağa behane tapdın, he?İkisi de gülüşdüler. Efsane burnunu çekdi:− Ne bilmişdin?! Hele sen var ha! Ele bilirdin bele asanlıqla canını qurtaracaqsan? Hele ceza müddetin bitmeyib, ona göre Allah aparmadı yanına.− Ne cezası? – Maya güldü.− Bes bilmirdin, melekler decellik edende Allah onları yere gönderir ki, ceza çeksinler. Seni de elece. Sen meleksen, men de senin cezanam. İndi çek görüm.− Ay seni! Bes uşaqlar ne dediler, yanıma ne vaxt gelecekler? Pis oldular, he?!− Bes pis olmazlar? Yaramaz, inadçı olsan da neynek, bir dene filosofumuz var da, hamı çox isteyir. – nese fikirleşdi –amma en çox Fuadın kefi pozuldu, bayaqdan gelince elli defe zeng edib...− Hm, sağ olsun... – Maya mızıldandı.Efsane çarpayının lap küncüne çekildi:− Ezmirem ki, seni? Rahatsan?− He, otur, otur.− Fuad çox yaxşı oğlandır. Özü de, bilirsen de, sene münasibeti xüsusidir.Maya üz-gözünü turşutdu:− Efsane, besdir. Çox yaxşı insandır, Allah canın sağ elesin.Onu qardaşım qeder çox isteyirem. Medeni, terbiyeli, ağıllı, savadlıdır. Amma qardaşımdır ölene kimi, vessalam. On bir il bir sinifde oxumuşuq, evvelden başqa nezerle baxmamışam ona. Eger ne vaxtsa bele münasibet yaransaydı... Amma iş ondadır, ilk vaxtdan sadece sinif yoldaşı, sadece

<< 1 ... 6 7 [8] 9 >>