Artıq üreyimdesen ki... Yanağımda gezen külekden daha gerçek toxunuşlar... Kiçik, ürkek, kesik toxunuşlarınla, belke de her zamankinden daha yanımda...
Yeni ele, o qeder, nece izah etsem ki. Boşunadırmı mene qarşı seylerin, doğru sözlerin, zenglerin. Ne kitablar yazır, ne de lüğetlerde qarşılığı var, yalnız hiss edir insan, yaşayır. Sözler eskik, yaralı... Sözler cılız... Danışımır, izah etmir qelemle de bu duyğunu. Çox başqa bir şeydir bu...
Sevginin ortasında, derin ağrılar hiss edermi insan?

Gelmeyeceyini bildiyi mektub üçün, mektub qutusunu hemişe eyni heyecanla açar mı? Dedim axı, başqa bir şeydir bu. Ne qeder teksense, o qeder seninleyem bu günlerde. Belke de en başda, tutub seni en derinlere qoydum deye oldu bunlar. Başqa insanlara çatmayaq deye, başqalarının bilmediyi, tapa bilmeyeceyi yollara apardım seni. En derinlerde tutdum, men saxladım. Derine, hemişe daha derine... Seni tek, bir tek mene buraxdım. Paylaşamadım kimlerlese, sehv etdim.
Sene çatan yolları itirdim deye bütün bu qarışıqlıqlar, özümü oradan oraya vurmaq...
Sağımda, solumda, ne vaxt tikildiyini bilmediyim divarlara vurmaq, heç görmediyim çuxurlarla boğuşmaq...



Denizlerin, ses-küyle gelib vurduğu dehlizlerin, ağrılı divarları kimiyem. Seni saxladığım yere çata bilmez oldum. Yollar, get-gede uzandı ve qarışdı.
Ümidimi istiledecek, parladacaq, danışmadan bir şeylere ehtiyacım var. Beli, onun ne olduğunu bilirem. Sonu sene gelir her cümlenin.
Her şeyin başında içinde ve sonundasan. Bu deyişmir. Ele üreyimdesen. Birden ağlıma geldi, sene bir mektub yazdım dünen. Çox xoşbext idim.
Gün içinde neler etdiyimi, nelere hirslenib, nelerle xoşbext olduğumu, tek-tek izah etdim. Mövsümlerin ve insanların nece qarışıq ve gözlenilmez olduqlarını yazdım.

"Yene vaxtsız yağışlar" dedim, "Daha evvel, heç bu qeder zeif deyildi güneş şüaları" dedim, "Heqiqeten buradakı mahnıları heç öyrenilmeyecek, bilnmeyecek, söylenmeyecek bilersenmi?" dedim. Çox uzun bir mektub oldu. Başından sonuna

[1] 2 >>

__NeZaMeNiMiY__ [OFF] (25.06.2014 / 16:29)
.