Qızın iki günün içinde rengi qaçıb solğunlaşmış çöhresi tutqunlaşdı, yanaqları xefifce qızardı. Onunla qarşılaşmağı heç arzulamırdı. Üstelik her şeyin üstünde adamı danlayır, imkan vermir neyise izah etmeye. Efsane Mayaya baxdı:− Ne müellim?− Rauf müellim... – mızıldandı.Efsane celd ayağa qalxıb, çantasını götürdü.− Sen hara, ay qız?− Eve, hazırlıq var.− Yalan deme, hele ders vaxtıdır.− Nolsun, hazırlaşacam da.     Maya ters-ters baxdı:− Sen bilirsen nesen? Seni menden yaxşı tanıyan olmaz. Canındakını bilirem. Otur burda.     Efsane güle-güle eyilib onun yumru ve azacıq pörtelenmiş yanaqlarından öpdü:− İndi ki bilirsen, onda sabahadek. – güle-güle otaqdan çıxdı. Rauf elinde nese bir qutu ile içeri keçdi. Qapını örtüb, elindekini Mayanın çarpayısının yanındakı dolabın üstüne qoydu. Stulu çekib, onun yaxınında eyleşdi. Maya dinmirdi. Sakitce Raufun herekerlerini izleyirdi.− Necesen?     Maya soyuq halda dillendi:− Yaxşı. – bir az susdu. - Siz?− Yaxşılığa doğru... – hemişe bele deyirdi.− Hele gedib çatmamısınız?− Hara?− Yaxşılığa...     Rauf gülümsedi:− O yol düşündüyün qeder qısa deyil...− Ne de sonsuz olacaq qeder uzun deyil.− Düzdür.− Demeli, leng gedirsiz. Belke de heç getmirsiniz.− Niye ele düşünürsen?− Gördüklerimin esasında... – tutqun şekilde müellimini süzdü.- Son günler gördüklerim o qeder mürekkeb, qarışıq şeylerdir ki, ümumiyyetle sizin kim olduğunuzu anlaya bilmirem. Siz axı kimsiniz, kim?     Rauf sert baxışlarını zeiflemiş qızın üzünde gezirdi:− Maya, sen savadlı qızsan. Meger bilmirsen ki, heç de hemişe her şey zahiren göründüyü kimi olmur?− Bilirem... Amma kim olduğunuzu da bilmek isteyirem...     Rauf onu eşitmirmiş kimi dillendi:− Görürsen, söze baxmamazlığından neler oldu? Men sene dedim axı, hele çöle çıxma. Etrafa nezer salım. Yene qulaq asmadın... - başını buladı. - Narahat olma, burda seni tamamile mühafize edirler.− Kimler? Özünüz kimi namelum işlerle meşğul olanlar?− Esas odur tehlükesizlikdesen.     Maya acıqlı-acıqlı sağlam elini

[1] 2 3 ... 9 >>