onların qarşısına qaçdı:− Rauf geldi, Rauf...     Bu Efqanın qızı idi. Dünen Efqanın etirafından sonra, yoldaşı ile vacib lazım olan bir-iki şeyi götürüb Raufla bura gelmişdiler. Az bir vaxtın içinde Raufa öyreşen balaca Fidan ata-anasının tekidine baxmayaraq, onu öz adı ile çağırırdı. Mezeli danışığı da vardı. Rauf da ki, uşaqlara vurğun idi. O ki, qala bele decel ve şirin qız uşağı. Ona göre de onu tez-tez dindirir, danışdırır, şirin-şirin sözlerine ürekden gülürdü.Fidan onlara çatan kimi, Raufun qucağına atılıb, boynuna sarıldı. Rauf bura gelmemişden aldığı balaca gelinciyi ona verdi. Uşağın sevincinin heddi-hüdudu yox idi. Heyete düşen Efqan da, heyat yoldaşı da gülümseyerek bu sehneni izleyirdiler. Efqan xecaletle dillendi:− Rauf, çox sağ ol! Sen kişi adam imişsen.     Rauf boynunu buraxmaq istemeyen qızcığazı yere qoyub, ciddi terzde dillendi:− Sadece sözümün üste durdum.− Bunu unutmayacam, ölenecen men sene borclu.− Bu sözden xoşum gelmir. – Rauf üz-gözünü turşutdu. İlqar hele de maraqla onlara baxırdı:− Demeli, razılaşmısız. Meni de başa salın bir.     Rauf evvelce ev yiyesini teqdim etdi:− Bu bibim ve onun yoldaşıdır. Tanış olun, Emine xanım, bu da Cefer dayı.     Qonaq onlarla salamlaşdı. Rauf davam etdi:− Efqan da, ailesi de bu iş yekunlaşana qeder burda meşkunlaşacaqlar.Efqan yegane şahidimizdir.     İlqar heyretle ona baxdı:– Sen her şeyi bilirdin? – bir az da esebleşdi, – meni de aldadırdın,he?     Rauf ciddilikle onu sakitleşdirdi:– İlqar, her şey başqa cürdür. Bizim esas işimiz heqiqeti ortaya çıxarmaqdır. Efqan sene her şeyi danışacaq. Amma evvel menim planımla hereket edeceyik...* * *     Kamran Eliyev öz şexsi malikanesinde oturub kitab oxuyurdu. Amma fikri oxuduğu kitabda deyil, tamam başqa yerlerde idi...      Kaş ki, Elçine bu iş barede ümumiyyetle melumat vermeyerdiler. Üreyine dammışdı ki, qebul etmeyecek. Çox da ki, böyük mebleğdir. Amma mesele açılandan sonra başqa elacları qalmamışdı...Yeniden hemin sehneni xatırladı... Elçin kinaye ile

<< 1 2 [3] 4 5 ... 9 >>