1-ci hisse.
Yağış pencerede növbeti naxışı salanda yene elimi uzadıb sildim.Axı mane olurdu, göre bilmirdim ne edirdiler. Silenden sonra da esebleşdim. Yene qol-boyun olmuşdular. Başa düşmürem, nece bütün günü eyni formada geze biler insan?! Heç olmasa sağ-sol deyişmesi etsinler. Gül alırdı deyesen. Ele bütün görüş boyu nese alırdı ona. O da eyni sevincle qebul edir...Ne qeder xercleyib bu gün?..Hmm!Onun evezine men hesablayıram...
Artıq 48 gündür ki,onları izleyirem. Onları deyende ki, onu. Amma tebii olaraq onu izleyerken yanındakı o quzğunu da görmek ezabına qatlaşırdım. Berfimi ilk gördüyüm günü xatırlamıram. Öz alemimde ona nece vurulmağımı da xatırlamıram. Daha doğrusu, buna nece qerar verdiyim yadıma gelmir. Nece oldu, ne oldu ki, men öz dünyama yad olan bir dünya malına bele bağlandım. Eslinde vurulmaq adi bir şeydir, yeni eger durub birine "Bax, men bu qıza vurulmuşam" desen, elbette ki, burda qeribe hec ne yoxdur.  Normal insan ömründe heç olmasa bir defe sever, ya yox? Amma axı men normal deyildim...24 yaş belke de çox deyil, amma özümü bu reqemlerin ters formasında hiss edirdim hemişe. 42 yaş, belke daha da çox. Sevmek nedir, vurulmaq nedir bilmirdim bu vaxta qeder. Ta ki,qarşıma bir gün Berfim çıxdı. Adı da özü kimi qeribedir...
48 gündür men bu qızı qarabaqara izleyirem. İlk günler niye izlediyimi özüm de bilmirdim. İnsan günde en azından 3 defe stol arxasına niye keçer? Bax, o sebebe  oxşayırdı evveller. Hansısa ehtiyacımı ödemek üçün düşmüşdüm bu qızın arxasınca. Sonra başa düşdüm ki, vurulmuşam.Temterağa ehtiyac yoxdur, sadece vurulmuşam da. Bunu dilime getirmek üçün gözel sözlerim yoxdursa, bu o demek deyil ki,ona şeir oxuyan yanındakı o quzğundan az sevirem.
Yanındakı...Ele ilk günler de anlamışdım tek olmadığını, amma neyneyim, men ki, ilk defeydi kimise sevirdim. İndi yanında hansısa quzğuna göre evde oturub esnemeliyem? Gece yatmamışdan evvel saatlarla bele fikirleşib aydınlaşdırmağa cehd edirem, amma alınmır. Düz edirem, sehv edirem

[1] 2 3 ... 5 >>