Ne tez ellerini üzdün dünyadan,
Balanı tek qoyub hara getdin sen?
Nece yox olurmuş bir anda insan,
Ele bil dünyada heç yox imişsen.

Guneş qürub etdi... otaq qaraldı,
Bir anda yox oldun sen xeyal kimi.
İndi duşunurem: senden ne qaldı,
Konlumde xatiren qara xal kimi.

Meni boya-başa yetirdin, ana
Bize borclu bildik her zaman seni.
Sen meni dünyaya getirdin, ana,
Mense yola saldım dünyadan seni.

Sen mene beşikde laylay çalmısan
Bu gün laylay çalım sene mendemi?
Senin şirin-şirin laylalarını
Men sene qaytarım cenazendemi?

"Yuxun şirin olsun" - deyerdin mene,
"Yuxun şirin olsun" - deyimmi sene?

Gerek men başına donem-dolanam,
Meni heyat üçün
Yatıran anam,
Soyle ölümçün
Nece yatırım
Seni men bu gün?

Bu nece dünyadır, anlamıram men,
Cilvesi curbecur, rengi curbecur.
Dunen nefesiyle seni isiden
Bu gün buza dönüb, daşa dönübdür.

Bu nece dünyadır,
İnsan oğlunun
Xeyalı goydedir, özü yerdedir,
Sağ iken ciyninde heyatın yükü
Olende cesedi ciyinlerdedir...

Bu nece dünyadır, bu nece dünya,
Ölümü heqiqet, heyatı röya.

Derdimin, qemimin sendin ortağı,
Niye üz donderdin, bes niye menden?
"Derdin mene gelsin!" - deyerdin axı,
Niye derd caladın derdime bes sen?...

Anam, heç kes seni incitmemişdir,
Men seni,
men seni inciden qeder.
İndi kime açım derdimi bir-bir,
Kim menim derdime yanar sen qeder?

Evin her kuncunde görünür yerin.
Gözüm axtarcıdır, ana, ay ana.
"Nenem hanı?" - deyir korpe Azerin.
Men ne cavab verim ona, ay ana?

Bilmirem, bilmirem bu ölüm nedir.
Heyat var iken?
Nefesin, ay anam, hele evdedir,
özün yer altında daşa donmusen.

Bu gün yeddin oldu...
anam, yeddi gün,
Bizimle beraber ağlar otaqlar.
Sene,
yalnız sene,
sene demekcun
Konlumde ne qeder menim sözüm var.

"Kimleri çağıraq bu gün yeddiye?
" Xalalar, bacılar soruşur menden.
Anamdan soruşaq, o biler deye,
Senin otağına üz tuturam men.

Anam, tapşırıldın ana torpağa,

[1] 2 >>