fikirleşdiyinden qorxurdu. En çox
da yeniden içine qapanmasından, heyatdan küsmesinden qorxurdu. Zerifenin
dedikleri Xedicenin yadindan çıxmamışdı. Hem onun halına acıyır, hem de öz
sözlerine göre az da olsa xecalet çekirdi. Amma Semranın neler düşündüyünü
bilmek borcu idi. Axı, o, Semra üçün gelmişdi bura. Onu tek qoymamalı idi.
Xediceni fikirlerinden Semranın dedikleri ayırdı.
"Bilirsen, Xedice, men bilmirem, Zerifenin yerinde olmadığıma göre sevinim,
yoxsa Mahir kimi alçağı sevdiyime göre özüme nifret edim." "Sen heç birini
etme", eslinde Xedice ona teselli vermek isteyirdi, amma bacara bilmediyini hiss etdi.
"Semra, sen Allaha şükr et ki, Zerifenin taleyini yaşamırsan. Şükr et ki, o alçağı
ona ere getmezden evvel tanıdın. Onun esl üzünü gördün. Buna göre ancaq şükr
et. Özüne nifret etmeli biri varsa, o da Mahirdir, sen yox" ...
O gece Xedice Semranın başqa düşündüklerinden xebersiz idi. Çünki daha
onunla bu mövzu barede danışmaq istemirdi. Eksine, isteyirdi ki, onun başını
bacardıqca qatsın. Bacardıqca Mahire, sevgiye, Zerifeye aid olmayan
mövzulardan danışmasın. Bunun üçün sabahkı günden başlayaraq Semranı özü
ile gezmeye "mecbur " etdi. Behane etdi ki, uşaq vaxtı Semra ona bir zaman
butun rayonu gezdireceyine söz verib, amma sözünü tutmayıb. Belece 3 gün
Semra ile rayonun merkezi küçelerini, bazarlarını, mağazalarını, parklarını
gezdiler. Her beş deqiqeden bir Xedice ağlına gelen ilk mövzu barede sual
verirdi Semraya. O da susa bilmirdi. Çünki Xedice o qeder deyib-gülen insan idi
ki, Semra bir an bele ne Mahiri, ne yaşadıqlarını xatırlamadı. Suallar
çoxluğundan Xedice de yorulurdu, amma mecburdu ki, rengden, geyimden,
qarşısına çıxan şirniyyat mağazasından, yaylıqlardan, ağaclardan, güllerden
soruşub Semranın fikrini dağıtsın. O qeder sual verirdi ki, birine cavab almadan
o birine bele keçirdi. Amma ne fayda yene axşam eyni veziyyet. Semra yerine
uzanır, amma yatmır. Ele düşünür, düşünür, bir sualına bele cavab tapa

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>