Bakıya toxundum… esdi üreyim,
Toxunmaz olaydım Bakı deyişib.
Geyinib eynine dekolte geyim,
Burnu kiçilibdir, dodağı şişib…

Burdan milyardlarla qonaq ötürüb,
Indi öz-özüne qonaq, şeherim.
Röyadan düzelme burun götürüb,
Aygünden silikon dodaq, şeherim.
Qalıb bir sümükde, bir de deride
Tarix küçe-küçe, ev-ev sürünür.
Izzetle, Xosenin şekilleri de
Bakıda Bakıdan böyük görünür.

Açıb yarıyacan öz sinesini,
Biabır eleyib meni bu şeher.
Kesib, qayçılayıb gödekçesini
Geyinib eynine mini bu şeher.

Nedir seni bele qefil deyişen,
De, görüb tufanmı qopub içinde ?
Sen ki, qocaldıqca lap gözellleşen,
Gözel bir qadınsan şeher cildinde…

Götür bu desmalı sil o boyanı,
Senden olmayana daha qoyma qol.
Tulla geyindiyin o dikdabanı,
Bir az balaca ol amma Bakı ol.

Her küçen ,her evin qürbet kimidir
Hüznün, yalqızlığın paytaxtı şeher.
Belke de Bakı bir qedim gemidir,
Dayanıb Bakını gözleyir Xezer…

Şirinlik qalmayıb şirinliyinden,
Qadınlar soyunub çıxır şehere.
Mavi ekranların derinliyinden,
Masmavi “kişiler” axır şehere…

Axır mavi-mavi beyaz yalanlar,
Utanır, qızarır beyaz qalanlar,
Qırmızı-qırmızı mavi olanlar,
Günde bir boyanı yaxır şehere…

Bakının yeheri özünde deyil,
Dolanır özgenin atında Bakı.
Bir güne Dubayda kökelenlerin,
Hem özü, hem cibi “göy” gelenlerin,

Dikdaban geyinmiş göydelenlerin,
Qalıb ayağının altında Bakı.

Bitib iqtidarı, qurtarıb gücü
Sesini itirimiş yalquzaq kimi.
Dilençi uşağın pul yığmaq üçün,
Asfalta qoyduğu bir papaq kimi-
Kimdense merhemet umur bu şeher.

Çırpmır ! üstündeki torpaqdı, gildi
Qanmır ki, o evvel bele deyildi,
Bir Allah bilir ki, son neçe ildi
Xezerde üzünü yumur bu şeher

Her tinde ümide bir qebir qazan,
Adama xecalet çekdiren şeher.
Şairi acından şeirler yazan,
Mollası villalar tikdiren şeher
Neyleyim sevmeye bilmirem seni…

Bir ömür gözünü yollara diken,
Tenha qadınların möhneti Bakı.
Pullu kişilere baxıb “ah” çeken,
Pulsuz kişilerin qismeti Bakı...