Ay nene, bir nağıl da de!
- Ömrüm-günüm, yat daha,
Hamısını indi desem, nağıl qalmaz sabaha.
- Can nene, de birini de.
- Ağrın alım, söze bax.
Evimizde senden savay, gör heç varmı bir oyaq?
Gece keçib, ev soyuyub, henir gelmir ocaqdan;
Taxt üstünde mestan pişik, odur, yatıb bayaqdan.
Ört üstünü, derdin mene, bax, eşikde yel esir…
- Qar yağırmı?
- Ele yağır… sazaq qılınc tek kesir…
Bele yağsa, qar sübhecen yolu-izi örtecek;
Kirpiklerin lap qovuşub, cırtdan bala, yat görek.

Nene yığır düyünçeye iynesini, sapını,
Külek herden taqqıldadır pencereni, qapını.
Körpe çekir teze, güllü yorğanını üzüne,
Gözlerini yumur… amma yuxu getmir gözüne.
- Ay nene, o kimdir ele pencereni berk vurur?
- Heç kim deyil, yat, ay bala, yeldir, qarı sovurur..
Bir gizilti duyur uşaq vücudunda bu ara,
Hesret qonan gözlerini zilleyerek divara,
Çarpayının baş ucunda öz eliyle asdığı
Şekle baxır, fikre gedir, qucaqlayıb yastığı…
- Bes ay nene, atam indi haradadır, göresen?!
- Bıy başıma neler, oğul, yatmayıbsan hele sen?!
- Axı, nene, heç demirsen atam haçan gelecek,
Indi onu sengerde bes üşütmürmü qar, külek?
- Ömrum-günüm, körpe quzum, qurban olum adına,
Niye köks ötürürsen o düşende yadına?
Atan yazır: hele xoşdur bu terefde havalar.
Deyir oğlum darıxmısan, görüşerik bu bahar.
Bağçalarda çiçek açar gülöyşe nar, yasemen,
Qaranquşla bir zamanda qayıdaram kende men…
Heç darıxma, derdin alım, atan geler, o zaman
Sene çoxlu nağıl deyer esgerlikden, davadan!
Di yat, indi gece keçir…
- Onda, nene, ay nene!
Qoy kesmeyek ağ toğlunu, qalsın atam gelene.
- Yaxşı, bala, qoy bağlarda çiçek açsın nar, erik,
Sağlıq olsun, ağ toğlunu atan üçün keserik.
Men eyvana xalı sallam, anan evi bezeyer,
Ey qadası süfre açar, qohum-qonşumuz geler.
Sen atanı qucaqlar, üz-gözünden öpersen,
Qoca baban saz kökleyib, nağıl deyer sübhecen…
Körpe güldü… hesret qonan gözlerinden uçdü qem,
Öpdü onun xeyalını indi özge bir alem;

[1] 2 >>