kechmishdi. Elxan ise hele de gelmemishdi. Nicat narahat olsa da, bir terefden de ona hediyye almaga getdiyi uchun hele gelmediyini dushunurdu. Nicatla birge, Tamara da narahat idi. Axi, Elxan eve bu qeder gec gelmezdi. Bezi hallarda gec gelerdi, onda da ki, qabaqcadan xeber vererdi. Saat 20:25 radesinde evin heyet qapisi mohkem taqqildadi. Sanki, dash agirliginda nese atdilar. Nicat: -Atam geldi. – deyib qapiya qachmaq isteyende, Tamaranin qardashi Teymur onun qolundan tutub saxladi: -Nicat, dayan. Men acharam. – Evdekilere baxdi. – Bele qapi doymezler. Baxaram indi. – Sonra ayaga qalxib qapiya teref getdi. Yegane pencereden baxdi. Kimi ise telesik iti addimlarla darvazadan chixarken gordu. Bu vaxt, qapini achan Teymurun sesi eshidildi: -Elxan!... Aman Allah.. Tez bura gelin.. Hami heyecanla qapiya teref getdi. Menzereni goren Tamara urekagridici bir nale chekib aglamaga bashladi. Nicat da qapiya getmek isteyende tutub saxladilar ki, dehshetli menzereni gormesin. O ise aglayaraq qishqirirdi: -Ata!.. Atama ne olub? Onu gormek iteyirem. Beli. Nicatin ad gunune qanli bir hediyye gelmishdi. Elxanin qanli cesedi heyetde, ev qapisinin yaninda yere uzanmishdi. Yegane dili topuq vura-vura barmagi ile darvazani gostererek dedi: -Men.. Men, onu gordum. Bu cesedi bura getiren adami darvazadan chixib gedende gordum. Bed xeber Seher subh chagi Oktay Qafarov yatagindan qalxdi. Geyinmeden evvel, yungul gimnastik hereketler etdi. Sonra, geyindi ve eyvana chixib siqaretini yandirdi. Fikre getdi. Ele bil etrafinda her shey susmushdu. Heyet bom-bosh idi. Qaranqushlar ele bil azalmishdi. CHunki arabir gorunurdu. Her gun, avtomobil yolunda hereket eden avtomobiller de bu gun nedense tek-tek gorunurdu. CHox darixdirici bir seher idi sanki. Sakit ve darixdirici. Qafarov bele hallara oyreshmishdi. Amma, bu defe nedense bele bir hal ona yad kimi gorunurdu. Bir noqteye baxaraq dushunurdu. Beyninde neyi ise fikirleshib, gotur- qoy edirdi. Neyinse yolunu, sebebini axtarirdi. Qeyri-adi bir

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>