Men 9 il bundan önce ölmüşem..


Lakin özümü burada nece hiss etdiyimi size anlatmaq isteyirem. Size öz hekayemi yazmaq isteyirem. Bu menim böyük sevgimin hekayesidir. Bir de onu demek isteyirem ki, mehebbet ölmür. Hetta o biri dünyada olsaq bele. Hetta onu öldürmek isteseler de, sen istesen bele, mehebbet ölmür… Elbette esl mehebbetden gedir söhbet. Mehebbet ölmür …heç vaxt…Biz dekabrın 31-de tanış olduq. Yeni ili dostlarımın evinde keçirmeyi planlaşdırmışdım. Onunla tanış olduğum günedek heyatım lazımsız kimi görünürdü mene. Tez-tez özümden soruşurdum. “Ne üçün yaşayıram?” İş – he.. meşğul olduğum işden razı idim.. Aile….uşaqlarım olsun isteyirdim…amma yox idi… İndi anlayıram ki, heyatımın menası bu görüşü gözlemek idi…Onu tesvir etmek istemirem…Daha doğrusu onun nece biri olduğunu anlamanız üçün tesvir etmeyi bacarmaram da… Yazdığım setirlerdeki her kelme ona qarşı duyduğum sevgi ile etirlenib…Onun qemli gözlerinden düşen her kiprik ve her damla göz yaşını dudurmaq üçün her şeyi vermeye hazır idim.Bu 31 Dekabrda baş verdi. Men derhal anladım ki, men özümü itirdim. Kaş ki, o tek geleydi… Kaş görüşümüzün ilk saniyesi ona yaxınlaşaydım. Amma o tek deyil idi. Menim en yaxın dostum onun yanında idi. Onlar cemi bir neçe hefte idi ki, tanış idiler. Lakin dostumdan onun haqqında yalnız yaxşı ve maraqlı şeyler eşitmişdim… İndi ise men onu heqiqetde gördüm. Haqqında eşitdiyim xeyal gerçek idi ve qarşımda idi… Men ise ondan bir neçe addım kenarda… Geceyarısı… 12 oldu… Badeler qalxdı… Sağlıqlar deyildi… Men sakitce pencereye yanaşdım… Derinden ah çekdim… Soyuq qış havasınından donmuş pencere menim isti nefesimden terledi ve men pencerede “SEVİREM” yazdım. Kenara çekildim… tebii ki, yazı yoxa çıxdı…Yene de badeler qalxdı… Yene de sağlıqlar deyildi…Bir saat sonra yenede pencereye yanaşdım. Ve gördüm…Pencerede “SENİNEM” yazılmışdı. Ayaqlarım yerden üzüldü sanki… Bir neçe saniyelik nefesim dayandı…Esl sevgi bir defe gelir… Heyatım bu günedek yuxu imiş… Heyatım hemin yeni il

[1] 2 >>