Biri var idi, biri yox idi. Orta esrlerde yashamish bir shah var idi. O shahi xalqi sevirdi, oz olkesini idare etmeyi yaxshi bacarirdi, yaxshi adi-sani var idi. Bir sozle, shexsi heyatindan bashqa, her bir ishde ugur onu qarshilayirdi. Ozunu amma chox tenha hiss edirdi. O boyda saray qulluqchu, komekchi ile dolu idi, amma ne heyat yoldashi var idi, ne de ushagi. Nese evlilikle bexti getirmemishdi. Amma bu tenhaliga bir son qoymaq lazim idi. Bir gun shah gedir qul bazarina. O bazarin bir kuncunde esir qizlar satilirdilar. Qonshu olkeni meglub edib oranin en gozel qizlarini yigib getirib bu bazarda satirdilar. SHah da bunlardan birini almaga qerar verdi. İcherisinde shahin zovqune gore en yarashiqlisini sechdi, ariq, boyu uzun, sachlari achiq qehveyi rengli, ag derili bir qizi sechdi. Pulu odeyib, eyninden chixartdigi plashi qizin chiynine atib faytona mindirdi. Gelib saraya chixdilar. Qiz tebii ki, dushunurdu ki, qul olaraq, uzaq bashi bir fahishe olaraq bu saraya gelib. Onu yaxshicana ishledib sonra eline bir tike quru chorek verecekler. Amma yox. Hech de her shey bele besit deyil imish. Qulluqchulara tapshirildi ki, qizi oz otagina aparsinlar. Otaq da ne otaq, gozel, seliqeli, genish. Qiz gozlerine inanmadi. Derhal derzi chagirildi, qizin eynine olan paltarlar verildi, qalanlari da tikilmek uchun sifarishe getdi. Axsham dushdu, ashagidaki zalda olan uzun masada her bir nemetler qoyuldu adeti uzre. Amma bu defe shah tek olmadi, masasinin qarchisinda o qizin eyleshmeyini emr etdi. Qiz utancaq halda pillekenlerden ashagi enib, bashi ashagi halda durdu masanin qabaginda. SHah: - Otur! Kimi gozleyirsen? Qiz diksinib oturdu. - Ye! Utanma! – deyerek shah da oz yemeyine davam etdi. Yemek zamani hech kim dinmedi, shah adeti pozmayib susaraq yemeyine davam etdi. Yemekden sonra shah qizi kamin qabaginda eyleshmeyi teklif etdi ve onun baresinde oyrenmeye chalishdi: - Senin adin nedir? - Sara - Haradan geldiyini danishma bilirem, ailenin de oldurulduyunu bilirem, bu barede

[1] 2 >>