lakin heç birine bağlanmamışdı. Onun
üçün tek doğru, anasının uyğun gördüyü qızla
evlenmek idi, amma bu qız onun bütün doğrularını
yıxmışdı.
Bu kimi düşüncelerle ne edeceyini bilmeden
saatlarca dolandı bağları. Birden ağlına gelen
fikirle, elini esebilikle alnına vurub pıçıldadı:
-Maymaq! O qız elinde kitablarla, seherin bu vaxtı
hara gede biler? Elbetde mektebe! Göresen
neçenci sinifde oxuyur? Hmm...özü cılız görünsede,
böyük qızdı. 11-de oxuyur yeqin-deyib,
gülümseyerek heç de uzaq olmayan mektebe teref
qaçmağa başladı.
İndi de mektebin heyetinde rastlaşdığı, onu sorğuya
çeken Zahid müellimden nese öyrenmeye çalışırdı:
-Oğlum sende bu mektebde oxuyursan?
Murad qocanın bu sualından teeccüblenib diqqetle
ona baxmağa başladı.
Eslinde boşa teeccüblenmirdi, 22yaşlı, boylu-
buxunlu oğlanın orta mektebde oxuduğunu zenn
etmek gülünc ve absurd idi. Amma Murad Zahid
müellimin qalın eyneklerinden o qederde yaxşı
görmediyini anlayıb gülümseyerek, çiynini çekib:
-Yox müellim, men bir qızı...-deyib dayandı. "Of,
men o qızı nece soruşum axı? Ne deyecem?
Müellim yolda bir mektebli qız görüb beyenmişem,
bilmirsiz o kimdi?-desem yaşına baxmadan kendin
o başına kimi qovalıyar meni"-deye düşünüb
çaresizce yere baxmağa başladı, lakin Zahid
müellim yene onu şoka salmağı bacarmışdı:
-Hee... Başa düşdüm, qızını mektebe qoymaq
isteyirsen.
Murad teeccübden geniş açılmış gözlerini müellime
dikerek gülmeyini gücle saxladı. "Ne?! Bayaq şagird
idim, indi uşaq atası oldum? Bizim kende teze
müellimler lazımdı mütleq"-deye düşünüb
gülümseyerek başını yelledi:
-Yox müellim, men xalamqızını aparmağa
gelmişem. Burda, 11-ci sinifde oxuyur-deyib
tapdığı behaneden razı qalıb gülümseyirdiki, bu
sevinci çox çekmedi:
-Hele? Lap yaxşı, men de 11-cilere ders
deyirem. Adı nedi?
Murad ne deyeceyini bilmeden esebilikle etrafa
baxmağa başladı. Sonunda özünü toplayıb, gücle
eşidilecek terzde:
-Adı...adı yadımdan çıxdı-deyib utanaraq başını
aşağı saldı.
Zahid

<< 1 2 [3] 4 5 >>