Evvelki qığılcım, evvelki parlaqlıq yox idi bu gözlerde. Gözleri
bulanıqlaşmışdı. Sakitce baxırdı. Onun davranışından xeyanet qoxusu gelirdi... Xeyanetin de qoxusu olarmış sen deme. Tesviredilmez, her kesin duya bilmeyeceyi bir qoxu... Yalnız yaşayanların duyduğu, lakin kimseye qoxlada bilmediyi qoxu. Özü de nefesle
deyil, birbaşa ürekde duyularmış xeyanetin qoxusu...
Qızın qeşeng üzünü ovcuna aldı:
−Ne olub?
Aytac başını geriye çekdi:
−Danışmalıyıq, Rauf...
Nese uyğun gelmirdi ve bu onu daha artıq narahat etmeye başlamışdı. Dodaqlarını sıxdı:
−Hmmmm...
Eslinde o, Aytacın bu sözü deyeceyini gözlemirdi, hetta bele rahatlıqla deyeceyini:
−Bizimki alınmır, başa düşürsen, ne qeder ki gec deyil, seninki sende, menimki mende.
Rauf yuxudaymış kimi, bir addım geriledi:
−Deli olmusan?
−Deli olmamışam. Görürem ki, bizde alınmır. Bele xoşbext ola bilmerik.
Rauf hele de heyret içinde donub qalmışdı:
−Qızdırmalı adamlar kimi danışma! Ne danışdığını bilmirsen heç. Ne alınmır, ne? Mane olan nedir? De, bilim de!
Aytac hirsle elini yelledi:
−Sevgi! Mane olan da, qane etmeyen de sevgidir.
Rauf teeccüble onu süzdü, yaxınlaşıb onun çiyinlerinden tutdu:
−Meger men seni sevmirem? Sevmeseydim bele arxanca sürünmezdim. Bir aya nişanlanacağıq. Tez bir vaxtda evleneceyik. Bundan böyük sübut?
Aytac onun ellerini kenara çekdi:
−Yox, senin sevgine şübhem yoxdur. Bağışla meni, men sevmirem. Seve bilmirem. İsteyersen bütün ömrünü seni sevmeyen biri ile başa vurasan? Axı nece? Gec-tez bezeceksen.
Rauf olduqca sakit tonda soruşdu:
−Demeli, meni sevmediyini indi başa düşmüsen?
Aytac onun sakitliyinden qorxdu. Çoxlarının "tufanqabağı sükut" adlandırdığı bir susmaq idi bu. Üzünü yana çevirdi, amma Raufun sesini qaldırması onu diksindirdi:
−Cavab ver!
Aytac onun gözlerine baxıb sert sesle dedi:
−Üstüme qışqırma! Yox, indi başa düşmemişem! Esl sevgiye rast gelende...
Raufun qezebden gicgahları guppuldayırdı. O hele Aytacı bu terzde, gözünü

<< 1 2 [3] 4 5 ... 101 >>