ki, vallah sen her gün derse, hazırlığa gedib gelenedek üreyim eriyir. Heç kese etibar yoxdu bu zamanda.
Maya etiraz etdi:
−Zamanlıq heç ne yoxdur, ana. Zaman hemin zamandır. Deyişen insanlardır. Zamanın adı çıxıb... – Qayğıkeş nezerlerle anasına baxdı. – Özün de nahaq narahat olursan. Allahın qoruduğuna kim zerer vere biler ki?!
İrade xanım başını buladı:
−Elbette ki, Allah qorusun evvel. Amma, sen get özünü ocağa at ki, Allah qoruyur. Bes insana verilen ağıl, düşünce? Qızım, harda olursan ol, heç kese tamamile inanıb, arxayın olma. - etiraf etdi. - Düzü, sen gelib danışandan beri yaman narahatam. Cavan müellim olması üreyimden deyil heç.
Maya qalxıb otaqda gezişmeye başladı:
−Uşaq deyilem ki, ay ana. Ne de avam, sadelövh deyilem.
İrade xanım temkinle onun sözünü kesdi:
−Bilirem, öz qızıma da, terbiyesine de, düşüncesine de beledem. Güvenirem de. Amma insan çiy süd emib. Heç vaxt ehtiyatı elden verme.
Maya keçib çarpayıda – anasının yanında eyleşdi:
−Oldu! Baş üste! Arxayın ol!
Anası qapıdan çıxanda geriye boylandı:
−Sözlerimden netice çıxar. – qapını örtüb getdi.
Maya bir neçe saniye anasının çıxdığı qapıya teref baxıb, yorğun halda yerine uzandı. Gözlerini yumub, bu günkü görüşü teferrüatı ile xatırladı. Rauf müellim... Yox, o ne qeder qeliz, adamayovuşmaz görünse de, eslinde pis adama oxşamırdı. İlk baxışdan özüne qarşı
hörmet doğurur. Anam nahaq yere narahatdır. O heç mene teref 2-3 defeden artıq baxmadı. O da öteri nezer saldı. Bezi şorgöz kişiler kimi gözü başından ayrı düşmemişdi. Çox ciddi idi. Yox, ondan pislik gözlemirem. Genc de olsa, özüne hörmet doğurur...
Yerine uzandı ve yuxulamağa çalışdı.
* * *
Seherden beri gözlediyi qonağı nehayet ki, gelib çıxdı. Bu vaxt Rauf zalda tek idi. Avadanlıqların etrafında dolanır, onların sazlığını yoxlayırdı. Qapı döyüldü ve heç cavab gözlemeden de 45-46 yaşlarında ortaboylu, yaraşıqlı, tünd boz, parıltılı kostyum geyinmiş, saçlarını yandan seliqe ile ayırıb daramış bir kişi içeri

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 101 >>