mene mobil, iş, bir de ev nömrelerinizi deyin. Sabah elaqe yaradarıq.
İlqar dikeldi:
−Sabahdan başlamaq isteyirsiz ki?
−Bu günden. – Rauf ayağa qalxdı.
İlqar bu oğlanı qeribe maraqla süzüb, ayağa qalxdı:
−İstediyiniz mebleği deyin!
Rauf hemişe pul meselesi çatanda karıxırdı:
−Özünüz teklif edin.
İlqar mebleğin adını çekdi. Doğrudan da kifayet qeder yaxşı mebleğ idi. O bunu gözlemirdi:
−Oldu, amma ki, iki şertim var.
−Ne şert?
−Birinci şert, polisi bu işe qatmayın. Eger bele bir kömek yaradası olacaqsınızsa, indiden imtina edim.
İlqar ani düşünüb razılaşdı:
−Yaxşı. Bes başqa ne?
−Lazım olan adamlarla maneesiz ve rahat görüşümü temin edeceksiniz ve heç bir halda mene tesir edib öz fikrinizi yürütmeye çalışmayacaqsınız.
İlqar gülümsedi:
−Bunlar çox asan şertlerdir. Men daha qelizini gözleyirdim.
Rauf ciddilikle:
−Asan olsa da, vacibdir – deyib, qonağını ötürdü...
* * *
Süfre başında eyleşenden artıq 4-cü defe idi ki, Nicatın telefonunun romantik melodiyası susmaq bilmirdi. Atasının ciddi baxışları deyesen ona sirayet etdi. Bu defe zengi leğv etmeyib, dehlize qaçdı. Astadan danışsa da, sert danışdığı eşidilirdi... Bu defe süfreden çörek götüren İrade xanım narazı sesle dillendi:
−Ay bala, heç olmasa süfrede oynatma da o telefonu. Kim idi?
Nicat mızıldandı:
−Heç, uşaqlar idi.
Eldar başını buladı:
−Uşaqlardır, bes burda niye danışmırsan?
Demeye söz tapmayıb, çengelle xöreyinin üstünde cızıqlar çekdi.Qardaşının halını gören Mayanı gülmek tutdu. Xısın-xısın güldü. Nicat da fürset tapıb barmağını ona yelletdi. Qız da öz növbesinde onu cırnatmaq üçün “xırda-xırda” jestler etdi. Uşaqlarının gizlin “parollarla” danışmasını gözden qaçırmayan atanı gülmek tutdusa da, ciddi sesle onlara tepindi:
−Yemeyinizi yeyin!
Nahardan qalxan Nicat Mayanı dehlizde yaxaladı:
−Sen neye gülürdün, he?
Maya yene şıltaqlıq etmeye başladı:
−“Uşaqlar”a gülürdüm. – deyib, qardaşının elinden sivişib otağa qaçdı.
−Dayan, payını verecem. –

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 101 >>