deyen Nicat da onun arxasınca yüyürdü. Stolun başına dövre vura-vura bacısını tutmağa çalışırdı:
−Sen hardan bilirsen bunları? Telefonuma baxmısan, he?
Maya hirslendi:
−Ne danışırsan sen? Telefonunla ne işim. O gün balkonda ele berkden danışırdın ki, kar da eşiderdi.
Nicat pert halda özünü divana atdı:
−Ay seni, ne pis oldu. Sen de gülmeseydin olmazdı da. Ata başa düşdü hamısını. Sen hele yadında saxla!
Maya şen halda qapıya teref qaçdı:
−Menden Esmer xanıma salam deyersen, Nicat bey. – güle-güle otaqdan çıxdı. Nicatın dodağı qaçdı. “Hetta adını da bilir. Bu qızın qulağı yaman yaxşı eşidir”. Romantik bir melodiya yeniden seslendi. Zeng vuran bayaqkı kobudluqdan incimiş Esmer idi...
* * *
Maya otağına keçib, bir neçe deqiqe paltar şkafının aynasında özüne tamaşa etdi. Sonra qapısını açıb, paltarları gözden keçirmeye başladı. “Bu yox, bu da yox, belke bu?” Şkafdakı paltarların içinde üç reng – ağ, mavi, yaşıl daha çox nezere çarpırdı. Bu üç reng onun en çox sevdiyi rengler idi. Ona göre de, her defe teze paltar alanda özünden asılı olmadan bu renglerden yapışırdı. Asılqanları aralayıb, idman üslubunda olan mavi ve ağ zolaqlı koftasını ve göy cins şalvarını götürdü. Bunlar ona çox yaraşırdı. Ümumiyyetle, çoxları onun zövqünü beyenirdi. Özü de paltarları ele destleşdirib geyinirdi ki, hamısı bir-birini tamamlayırdı.
Geyinib aynada özüne bir de baxdı. Çiyninden bir qarış aşağı olan ipek saçlarını arxaya darayıb, saç bağı ile yığdı. Bir saat evvel yeni hazırlıq müellimi zeng vurub, bu gün hazırlığa gelmesini tapşırmışdı. Heç özü de bilmirdi niye bele telesirdi... Otağına nezer saldı. El-ayaqda qalan eşyaları yerbeyer etdi. Ele hemin an da mobil telefonunun melodiyası seslendi. Koftasının cibine qoyduğu telefonu çıxarıb, ekrana baxdı. Zeng vuran en yaxın refiqesi - Efsane idi.
−He, Efsane.
−Hardasan?
Bir eli ile defter-qelemini çantasına yerleşdirdi:
−Evde. Niye ki?
Efsane teeccüblendi:
−Sen hele çıxmamısan? Men çoxdan dayanacaqdayam.

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 101 >>