Tamamile unutmuşdu. Hazırlığın vaxtını deyişdiyini ona dememişdi. Mesuliyyetsizliyine göre pert oldu:
−Bağışla, sen Allah. Hazırlığın vaxtını dördüncü güne keçirmişem. – sonra günahkarcasına – İncimedin ki?
Efsane yaman esebleşdi:
−Hele bir soruşursan da?! Seni tanımaq olmur. Herden ele mesuliyyetsiz olursan ki, seni öldürmek isteyirem.
Maya güldü:
−Yaxşı, öldür, öldür. Eger bununla sakitleşeceksense. Sen hirslenende senden qorxuram. - Her ikisi gülüşdüler.
Efsane ciddileşdi:
−Yaxşı, elimden bele asan qaça bilmezsen. Özü de, ayıb olsun, mene demediyin üçün.
−Vallah...
−Neyse, niye deyişdin vaxtı?
−Fizikadan hazırlığa gedirem.
−Fizikadan? - Efsane teeccüblendi.
−He, attestat imtahanına göre.
−Az bilmirsen amma. Maya, men sensiz getmek istemirem hazırlığa. Vaxtında deseydin... Neyse, men de müellime deyecem ki, meni sizin qrupa salsın.
Maya sevindi:
−Heç ağlıma gelmemişdi. Ela olar amma.
Efsane gileylendi:
−He, he, ela olar. Sevinenime bax. Bunu sen elemeliydin.
−Yaxşı da, barışaq. İndi gecikirem, gelende evinize zeng vuraram.
−Yaxşı, oldu.
−Helelik...
Dehlize keçdi. Ayaqqabısını geyine-geyine metbexde eyleşmiş valideynlerine teref seslendi:
−Men çıxdım, helelik.
Anası qapıya teref boylandı:
−Yaxşı yol, ehtiyatla! Özünden muğayat ol. Maşınlardan özünü gözle!
−Yaxşı, yaxşı. – gülümseyib, qapıdan çıxdı. “Heyif, atamın işi olmasaydı rahatca gedecekdim maşınla. Of, yene bu tıxacda lengiyecem” – düşündü. Sebri çatmadı. Avtobusdan düşüb, telesik ayaqla getmeye başladı. Az qala qaçırdı. “Növbeti dayanacağa çatsam, oradan qalan yol ele de çox deyil” – düşünüb, yolu keçdi. Sekiye tezece çıxmışdı ki, siqnal sesinden diksindi. Ehemiyyet vermedi. Göresen yene hansı ağılsızdır?! Yolun kenarıyla gedirem, deyesen bunu da görmür... Yene siqnal seslendi. Bu defe Maya hirsle geri dönende, yeni müelliminin ciddi baxışları ile qarşılaşdı. Rauf maşının penceresinin şüşesini endirdi:
−Sehv etmiremse, zala gedirsiniz.
Maya azacıq

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 101 >>