eyildi:
−Beli. Tıxaca göre düşdüm ki, belke qaça-qaça tez çataram. Deyesen heç...
−Eyleşin. - Rauf onun sözünü kesdi. Maya tereddüdle ona baxdı. Rauf müellim onu şagirdliye götürse de, yene yad adam idi. O gün anası nece dedi? “İndi heç kese etibar etmek olmur. Sözlerim haqqında yaxşı fikirleş”. Neyleyim göresen?
−Eyleşin! – bu defe emr etdi.
Maya ani tereddüdden sonra avtomobilin arxa qapısını açıb, eyleşdi. Özünü yaman itirmişdi. İlk defe idi ki, yad adamın maşınına eyleşirdi. Hetta salam vermeyi de unutmuşdu.Rauf da deyesen onun halını başa düşdü:
−Salam!
Maya salamlaşmadığını hele indi xatırladı. Pert halda mızıldandı:
−Salam.
−Derse başlamağa hazırsınız?
−Beli, hazıram.
Rauf ön güzgüde onu diqqetle süzüb, gözlenilmeden soruşdu:
−Qorxursunuz?
Maya özünü tamam itirdi:
−Yooox... Neden?
−Mene bele geldi...
Mayanın qeşeng qaşları çatıldı:
−Sehv zenn etmisiniz.
Rauf gülümsedi:
−Ola biler...
Daha yol boyu heç biri bir kelme de kesmediler.Maya pencereden qarışqa kimi qaynaşan maşınları süzerek, heyecanını boğmağa çalışırdı. Özü-özüne çox acığı tuturdu. “Mene bax bir. Axı ne olub ki? Adamyeyen deyil ki? Neden bele heyecanlandım. Amma ne diqqetlidir. O deqiqe hiss eledi. Özü de hele bir soruşur da. Qorxmalı heç ne yoxdur. Of, anam olmayan yerden menim fikirlerimi ele qarışdırıb ki...” Tünd qara rengli “Mersedes” birmertebeli idman zalının qarşısında dayandı. Maşından düşüb zala daxil oldular. Rauf qapıdan keçende onu ireli verdi:
−Xoş gelmisiniz.
−Sağ olun. – Maya başını aşağı salıb, içeri keçdi. Zalda beş nefer 16-23 yaş arası oğlanlar vardı. Hamısı da Raufu gören kimi hörmetle salamlaşdılar. Bütün şagirdleri bu sert ve qeribe müellimlerinin xetrini çox isteyirdiler. Onlar Raufla beraber içeri giren qeşeng qızı maraqla ve diqqetle süzdüler. Amma müellimlerinin sert baxışını gören kimi yene müxtelif “nidalarla” meşqlerine davam etdiler. Raufun kabinetinde her şey ona maraqlı idi. İçeri keçmişdise de, hele eyleşmemişdi. Keçen

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 101 >>