deme bu müellim menim baxdığımı görübmüş. Üstelik üzüme vurdu gördüyünü. Hele bir sonra da deyir ki, “Narahat olmayın, facie deyil.” Adama deyerler, facie deyildise, niye meni pert edirdin? O qeder acıqlıyam ki. Bu müellimden heç xoşum gelmir, heç! Birce hazırlığı başa vursaydım...”
Durub paltarını deyişmek isteyirdi ki, el telefonunun melodiyası seslendi. Zeng vuran Efsane idi:
−Salam, ay qız.
−Salam. – kefsiz halda dillendi.
−Hardasan, gelmisen eve?
Maya corablarını çıxardı:
−He, evdeyem.
Efsane telesik yekunlaşdırdı:
−He, tez get telefonun yanına, eve zeng vururam. Kontur azdı.
Maya ağır addımlarla dehlize çıxdı. Qonaq otağı ile yataq otağının kesişmesinde dehlize qoyulmuş telefon aparatına yaxınlaşdı. Eyni vaxtda telefon zeng çaldı:
−He, Efsane.
−İncime, kontur yox idi. Qulaq as, hazırsan?
Maya teeccüblendi:
−Neye?
Efsane hövseleden çıxdı:
−Bilmirem axır vaxtlar sene ne olub? Qocalırsan deyesen... Hediyye almağa getmeyecekdik?!
Maya vaysındı:
−Vay, vay! Gör nece yadımdan çıxıb. Başım dolub ele bil.
−Sene ne olub? Yaxşısan?
−Boş ver, yolda danışaram. Sen çıx, men de bu deqiqe çıxıram.
−Yaxşı, tez gel.
−Helelik.
Celd otağa qayıdıb, corablarını geyindi. Yüngül bir çanta götürüb, pulunu, telefonunu, el desmalını ona yerleşdirdi. Metbexde eyleşib televizora baxan anasının yanına qaçdı:
−Ana, Efsane ile tecili bir yere gedirik.
İrade xanım döndü:
−Ne tecili? Xeyirdi?
Maya eyilib onun üzünden öpdü:
−He, xeyirdi, xeyirdi. Men qaçdım.
İrade xanım onu rahat buraxdı. Hara getdiklerini başa düşmüşdü...
−Tez gelin.
−Yaxşı. Helelik.
Binadan çıxıb, yaxınlıqdakı dayanacağa teref telesdi. Bu dayanacaq, hem Efsanegilin, hem de Mayanın yaşadığı binalarının arasında en ortaq nöqte idi. Onlar bir sinifde oxuyurdular. Hetta, bir partada eyleşirdiler. Neçe iller idi ki, mektebe de bu dayanacaqda görüşüb gedirdiler ve bu ilden hazırlığa da. Herden Efsane zarafat edirdi ki, “bu yerde görüşüb ali mektebe de birlikde

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 101 >>