emossional, çılğın, delisov, esebi...
−Dayan, dayan! - Efsane güldü.
−He, deyirsen filosoflar bele olur? – güldü.
−Bele niye ki?
−Axı men beleyem...
Gülüşdüler. Efsane refiqesinin qoluna girdi:
−Maya, sen yaxşı qızsan. Doğrudan deyirem. Saydıqlarının da deyingen, delisov, esebi, ağlağan olmağını çıxmaq şertile, hamısı ile razıyam!
−Niye? – teeccüblendi. - Ele deyilem ki?
−Yox, Maya! Dostumsan, üzüne demirem. Amma sen çox xeyirxahsan. Delisov deyilsen. Bir az tez coşursan, amma bir atımlıq barıtın var. Esas odur ki, kinli deyilsen. Ağlağan olmağına qalanda hele senin yadların yanında gözünde yaş görmemişem. Her adam bacarmaz. Senin çox möhkem iraden var. Herden fikirleşirem, senin kimi ola bilseydim...
−Nedir, yoxsa filosof olmaq isteyirsen? Çalışma, yerimi veren deyilem.
−Yaxşı, heç isteyen de yox idi. Eqoist!
−Bu da biri. – güldü.
−Zarafat eleyirem. Ay qız, yadımdayken, yazıq dovğa sene neyleyib?
−Hele ki heç ne. Olan yeyende olur.
−İnan, ömrümde rast geldiyim birinci adamsan ki, dovğa yemirsen. Heqiqi, niye?
−Ne niye?
−Deyirem, dovğadan niye xoşun gelmir?
−Senin sarı rengden niye xoşun gelmir?
−Ne bilim, gelmir de.
−Ele menim de ona göre.
Söhbet başlarını ele qatdı ki, mağazaya ne vaxt çatdıqlarını hiss etmediler. İçeri ele gözel rengarenglik idi ki, adam heç çıxmaq istemirdi. Tebii güller o qeder şux ve canlı görünürdü ki, süni güllerden çetinlikle seçilirdi. Maya derinden nefes aldı:
−Ne qeder qeşeng, bahalı etirler olsa da, yene bu tebietin yaratdığının etrine tay ola bilmez! Sen canın, gör ne gözel etir saçırlar? Bax, kefi ordakılar yox, buranın satıcıları görür.
Efsane künce yığılmış qızılgülleri gösterdi:
–Belke onlardan alaq?
–Sen isteyirsense, al!
–Bes sen almırsan?
Maya süni güllerin yanına qoyulmuş açıq mavi gülleri gösterdi:
–Men ondan alacam. Neçeye olur olsun. Lap bir dene de olsa.
Efsane onun gösterdiyi terefe baxdı:
–Ay qız, onlar sünidir.
–Yox, süni deyil. Hele bele gül görmemişdim heç

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 101 >>