köyneyinin cibinden eyneyini çıxardı. Rauf dinmedi. Mahir uzun müddet müsteniq ve son iller prokuror işlemişdi. Amma hekimler ona ürek xesteliyi diaqnozu qoyandan sonra, istefaya çıxmalı olmuşdu. Peşesine bağlansa da, sevse de, oğlunun bu yolda olması o qeder de üreyince deyildi. Bilirdi ki, çetin olacaq. İncidecekler. Vicdanlı, temiz işçiler çox çetinlikle üzleşirdiler... Daha nelerden keçmirdi onlar. Ele ona göre tez zamanda ürek xesteliyi tapdı Mahir. Özü de çox tehlükeli növünden. Hem de ürek xesteliyini tekce özü tapmamışdı. Heyat yoldaşı Gülnaz xanım da, eyni tehlükeni, eyni heyecanı onunla yaşamışdı. Geceler qefil harasa çağırılanda, yuxusuna qor qatırdılar qadının. Uşaqları yatırdıb, bütün geceni eli qoynunda keçirirdi. Heyecan, qorxu... Odur ki, onun da sinirlerinden, sağlamlığından tesirsiz ötüşmemişdi bu iller... Elxan hekim olmaq isteyirdi. Onun bu arzusu evde böyük sevincle qarşılanmışdı. Atası da en yaxşı müellimler tapıb, onu hazırlaşdırırdı. Yüksek balla Türkiyedeki ali mekteblerden birine, cerrahlığa qebul oldu. Ürek cerrahlığına... Amma Rauf, atasının da, anasının da narazılığına baxmayaraq, onları yola getirdi. Hele lap uşaqlıqdan olan arzusunun ardınca getdi. Hüquqa sened verdi, qebul oldu. Bacarıqlı, ağıllı, mentiqli düşüncesine göre, gücüne, qüvvetine göre hamıdan seçilirdi. Onu elave hazırlıq üçün bir illik kursa da göndermişdiler xarice. Mahir hemişe uşaqlarına oyuncaq alanda, Rauf tapança, silah isteyirdi. Deyirdi “ata, böyüyüb banditleri, pis adamları tutacam. Adam öldürenleri öldürecem”. Bele deye-deye de, nevaxt böyüdükleri, bu yaşa çatdıqları hiss olunmadı. Arzusuna çatmışdısa da, atası gizlince xahiş edib tapşırmışdı ki, onu helelik de olsa ehtiyata keçirsinler. İndi hem karate ve kinqbox dersleri üzre idmançılar yetişdirir, hem de esl peşesinin ardınca gedirdi. Mahir qaşlarını çatdı:
−Bunlar neyine lazımdı?
Rauf yalan demek istemedi:
−Teze işdir.
Mahir ciddi baxışla oğlunu süzdü:
−Demişdim axı, bele işleri götürme!... O

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 101 >>