qeder yüngül iş var ki.
−Bes hamı yüngüle qaçsa?
−Başa düşürem seni. Amma sen de ananla meni başa düş.
Rauf gileylendi:
−Hemişe her xırda şeye göre narahat olursunuz. Bele şeyden heç xoşum gelmir.
Mahir başını bulayıb, divanda eyleşdi. Boy-buxunlu, yaraşıqlı oğlunu sanki neçe iller görmürmüş kimi diqqetle süzdü. Üreyinden çox şey keçirdi, lap çox... O da övlad toyu görmek isteyirdi. Dünyadakı bütün valideynler kimi bele şeyler düşünende üreyine serinlik gelir, üzüne tebessüm qonurdu. Bu yaxınlarda heyat yoldaşı ile ikilikde söhbet edende söhbet geline, neveye çatdı. Mahirin qızı yox idi. Ona göre de Mahir hemişe deyirdi: Gelinimi qızım kimi isteyecem. Üreyi ne istese alacam ona. Qoymayacam zerrece xetrine deyen olsun.
Hele neveleri düşünende ne hissler keçirirdi. Üreyi telesirdi neve qığıltısı, neve şıltaqlığı, nadincliyi üçün... Qaşlarını düyünleyib, neyise diqqetle oxuyan oğluna baxıb, yene eyni xeyalları qururdu.
−Rauf... – sesi birteher çıxdı. Bunu hiss eden oğul diqqetle atasına baxdı. İlahi, iller insanı nece deyişermiş. Ne vaxt deyişildi atası bele. Möhkem bedenli, şux, sıx qara saçlı atasının evezine üzünün bezi yerlerinde derin qırışlar yaranmış, saçları çallaşmış bir kişi dururdu. Evvelki gümrah görünüşünü tam itirmese de, yaşlanmışdı atası... Nece olub ki, bunu bu günedek görmeyib, duymayıb. Her gün bir süfre başına eyleşende bu deyişiklik niye onu celb elemeyib. Üreyinin derinliyinden bir sızıltı keçdi. Sanki, ata ve oğul bir-birlerinin fikirlerini oxumuşdular. Bu deyişikliyi, duyduqlarını baxışları ile biri-birilerine etiraf edirdiler. Rauf baxışlarını çekdi. Atası onu çağırdı:
−Gel yanımda otur, çoxdan bele danışmırıq.
Rauf itaet etdi. Mahir ireli eyilib, birleşdirdiyi ellerini dizinin üstüne dayadı. Oğluna teref baxmadan dillendi:
−Bilirsen menim neçe yaşım var?
Rauf dodaqaltı mızıldandı:
−Bu il 55 olacaq.
−Bes mene ne qeder yaş verersen?
O, atasını süzdü:
−Ele o qeder. – yalan danışdı.
−Mene yox da.
Rauf susurdu.

<< 1 ... 46 47 [48] 49 50 ... 101 >>